Scared.

Met stille pasjes sloop het jonge vosje op een muisje af. De honger in Sumi haar maag was ondraaglijk dus probeerde ze nu nog eens een muis te vangen. Ze was er geen kampioen in en was ook nog maar een jonkie. Met iets snellere pasjes sloop ze door en op een afstandje maakte ze een sprong. En met heel veel geluk ving ze het diertje. Sumi haar ouders waren gestorven door die vreeslijke mensen zoals de vossen ze noemde, en haar broertjes en zusjes waren verdwenen. Ze vroeg zich af of ze nog leefde. Want een maand geleden was het allemaal gebeurd. Met haar kleine bek pakte ze het muisje op en liep er mee weg. Ze hoorde een roof vogel boven haar kop en meteen schoot ze de bosjes in. Met haar ogen hielt ze de vogel in de gaten en wachtte tot die weg ging, althans dat hoopte ze. En gelukkig vloog het dier weg. Ze haalde even diep adem en probeerde de andere geluiden te negeren. Toen pas begon ze te eten. Ze at snel zo dat geen ander dier nog een poging zou wagen het te stelen. Ze liep langzaam naar het meertje en begon rustig te drinken. Ze lette overal op, geluiden dingen die ze kon zien en bij elk kraakje op piepje keek ze om zich heen. En toen hoorde ze iets haar kant op komen. Sumi kromp in één en rende de bosjes in. Ze hoorde dat het dier haar volgde. Wat of wie was het? 'H-hallo?' piepte ze zacht.

[Klein en inspiratie loos, maar eindelijk mijn eerste post op FL en iedereen mag hier op reageren]

Takjes kraakte terwijl de sneeuw witte vos over de bladeren en takken liep. Het was een mooie dag vandaan, geen wolkje aan de lucht en een heldere warme zon. Genietend van deze heerlijke warmte stak Kenteq haar neus in de lucht. De zon verwarmde haar neus. Zo zacht mogelijk liep ze verder, maar het mocht niet baten. De takjes bleven kraken en ze had geen kans om een middagmaal de vangen. Bij elke stap vlogen er kleine vogeltjes op uit de bosjes en holdden dikke vette ratten zo snel mogelijk naar hun kleine holletjes onder de grond. Elke keer dat Kenteq weer een nieuw diertje zag liep het water haar in de mond. Ze had al dagen niks meer gegeten en barstte van de honger. Haar pootjes begonnen langzamerhand pijn te doen van de lange afstand die ze al had gelopen. Ze moest uitrusten. Haar lichaam verlangde ernaar, maar dan zou ze al helemaal geen prooi meer buit kunnen maken. Dus liep Kenteq vermoeid verder. Steeds langzamer..... Toen ze het bijna wilde de opgeven hoorde ze het angstaanjagende gekras van een roofvogel. In een reflex verstopte ze zich zo snel mogelijk onder een struik. Totaal beschut keek ze naar de vogel die rondjes om zijn as vloog. Ze zag dat iets uit zijn bek viel. Met een plof kwam het vlak voor haar neus terecht. Het koude zweet bekroop Kenteq van achteren. Als die vogel het op zou komen halen zou ze ontdekt worden, dat zou haar einde betekenen. Tot haar grote opluchting was het volgens de vogels te veel werk om naar beneden te duiken en vloog hij verder. Opgelucht liep ze uit het struikgewas. Onderzoeken keek ze naar het ding wat de vogel had laten vallen. Het was een aangevreten karkas van een vogeltje. Er zat nog vlees aan. Even bedankte Kenteq de goden, daarna begon ze aan het vlees. Toen ze klaar was voelde ze zich veel beter. Ze had nog wel honger, maar voor een groot gedeelte was die gestilt. Opgewekt liep ze naar het dichtsbijzijnde meertje om de smaak van vlees uit haar bekje weg te spoelen. Bij het meertje was een klein, wit vosje. Het vosje was nog jong, waarschijnlijk een half jaar. Het vosje had haar gehoord. Met een piep rendde het beestje naar de bosjes. Verschrikt rende Kenteq haar achterna. Het ging automatisch. Ook zei dook in de bosjes en keek verschrikt naar het witte vosje. "H-hallo?" Zei het kleine vosje. Snel besefte Kenteq dat het vosje bang was voor haar, niet andersom. Ze staptte uit de bosjes. "Hoi kleintje" Zei ze een beetje ongemakkelijk met haar zachte stemmetje. "Hoe heet je? Ik heet Kenteq" Ze probeerde de kleine vos een beetje op haar gemak te stellen. Alhoewel ze dat zelf niet was. Haar stem klonk zacht, maar toch vloeiend. Ze gebruikte hem niet vaak, ze had ook weg kunnen lopen. Maar op eén of andere manier kon ze dat niet. Ze moest gewoon wat zaggen.

Ze zag dat de andere vos ook van haar geschrokken was, Sumi staarde naar de andere vos die zich zelf dwong naar haar toe te gaan. Hoe dichter de andere vos kwam hoe meer ze naar achteren ging. "Hoi kleintje," zei de vos. Sumi staarde de andere moervos aan met haar helder bruine ogen. "Hoe heet je? Ik heet Kenteq," zei de witte vos. 'I-ik ben.. Sumi,' mompelde ze zacht. Langzaam kroop Sumi naar. Ze bekeek de andere vos, ze was helemaal niet vijandig op gesteld tegen over haar. Sumi ging zitten met angstige ogen op de andere vos gericht. Elk piepje elke krak van een takje liet haar om zich heen kijken.Toen vloog er een vogel langs sn Sumi was meteen terug op het plekje waar ze zo straks ook in één gekropen had gezeten. 'Waar zijn papa en mama?' piepte ze zacht.

[Ik haat het om zulke kleine posten te maken >< sorry!]

"I-ik ben.. Sumi," bewonderdend keek Kenteq naar de kleine witte vos. Ze leek op haar, net zo klein en schuuw als zij, maar waarschijnlijk net zo wijs. Langzaam kroop Sumi naar haar toe. Ze ging zitten en keek met angstige oogjes voor haar uit. Kenteq plante een glimlach om haar lippen. Toen er een vogel uit de bosjes vloog sprinte Sumi meteen terug naar de plek waar ze eerst zat. "Waar zijn papa en mama?" piepte het kleine vosje zacht. De glimlach kroop van haar gezich af. Herinneringen van haar jeugd bekropen haar. Was dit kleine vosje ook haar ouders kwijt? Net als zei destijds? Waren ze ook vertrokken naar de hemel? Was ze net als zei haar zusje kwijtgeraakt? Langzaam liep Kenteq wat dichter naar het vosje toe. "Je hoeft niet bang te zijn kleintje, het komt allemaal goed" klonk haar stem zacht en troostend. "Kom maar onder die struik vandaaan hoor, ik doe je heus niks." klonk haar stem zacht. Ze keek even naar de kleine witte vos, maar scheurde gelijk haar blik weer van haar af. De herinneringen die ze binnenkreeg deden veels te pijn. "Vertel me eens, wat is er met je ouders gebeurdt?" vroeg ze als laatste. Geduldig en rustig liet ze de kleine vos haar verhaal doen.

[Sorry voor kortheid]

"Je hoeft niet bang te zijn kleintje, het komt allemaal goed", zei Kenteq. Sumi keek haar aan met zielige oogjes. 'Zijn papa en mama weg? Waar zijn ze,' piepte ze. 'Ze zijn niet dood, ... toch?' Ze wist zelf amper nog wat ergebeurd was, maar ze wist wel dat ze dood was, alleen ze wilde het niet geloven. "Kom maar onder die struik vandaaan hoor, ik doe je heus niks." Sumi keek twijfelend naar de moervos. Maar uiteindelijk knikte ze en stapte ze voorzichtig uit de struiken. Ze stopte af en toe van schikt maar liep uiteindelijk door. Ze was oud genoeg om dingen te leren. Maar te jong om op zich zelf te leven. Ze had een familie nodig. Ze had iemand nodig. Maar wie, of wat? Sumi ging zitten en keek Kenteq aan. "Vertel me eens, wat is er met je ouders gebeurdt?" Sumi sloeg haar ogen neer. 'I-ik weet het niet,' begon ze zacht met een trillende stem. 'Ik was met mama en papa aan het jagen. Ze gaven me jacht lessen. Het is al een maand geleden,' stamelde ze. 'Toen ik een muis bijna ving hoorde ik een knal, en daarna nog één, ik weet niet wat het was. Maar ikke rende er naar toe en mama en papa waren weg,' zei ze trillend. Ze trilde niet van de kou maar van angst en verdriet. Ze had het gevoel dat ze nooit meer echt zou leven. Of beter gezegd, lijdend zou sterven. 'Wat moet ik doen?' Zei ze zacht.

"Zijn mama en papa weg? Waar zijn ze?" piepte de kleine Sumi zachtjes vanonder de struik. "Ze zijn niet dood, ... toch?" Ik vrees van wel kleintje, dacht Kenteq somber. Ze dacht het, maar ze zei het niet. Te bang om de kleine Sumi te kwetsen. De bladen knisperden zachtjes toen ze langzaam onder de struik vandaan kwam. Af en toe stopte ze omdat ze ergens van schrok, maar uiteindelijk stond ze toch vlak voor haar neus. "I-ik weet het niet," Zei de kleine vos met een klein, bibberend stemmetje. "Ik was met mama en papa aan het jagen. Ze gaven me jacht lessen. Het is al een maand geleden. 'Toen ik een muis bijna ving hoorde ik een knal, en daarna nog één, ik weet niet wat het was. Maar ikke rende er naar toe en mama en papa waren weg,' Kenteq sloot even haar ogen. Ze wist wat Sumi bedoelde. Zoiets had ze al gedroomd. Het betekende een nieuwe tijd voor alle vossen.

"Kenteq!" hoorde Kenteq een bekende stem in het schreeuwen. Als door een wesp gestoken sprong ze op. meteen daarna voelde ze een scherpe pijnsteek in haar rechter achterpoot. Twee schreeuwen weerklonken uit het duister. Die van Raine en die van Kenteq. Iets had haar geraakt in haar rechterachterpoot. Zo snel als vossen konden rennen rende Kenteq naar de plek van waar de schreeuw vandaan kwam. Daar op de grond zag ze een snikkende Raine liggen. Haar lichaam schokte en sidderde van de pijn. De geur van bloed vulde de neusgaten van de witte vos. Een kleine wond was te zien in de buik van haar zusje, maar de kleine wond bloede gevaarlijk erg. Kenteq wist niet wat ze moest doen, er bestonden geen kruiden die zulke erge verwondingen konden genezen, maar als Raine zo zou blijven doorbloeden zou ze zeker de dood vinden. Nog voordat Kenteq wist wat ze moest doen klonk er een hard geluid, een knal. Iets kleins trof met een gierende snelheid Raine tussen haar ribben. Het sidderen stopte en het schokken ook, ze was dood. Ze had haar laatste adem uitgeblazen en was verdwenen naar de sterren. Een intens verdriet vulde de longen en hoofd van Kenteq. Ze kon het wel uitschreeuwen van verdriet. Maar daar had ze geen tijd voor. Er klonk weer een tweede knal, geschrokken deinsde ze achteruit. Dat was maar net op tijd, op nog geen centimeter van haar vandaan schoot het ronde ding langs haar neus. Nog een knal, deze keer lukte het Kenteq niet om uit te wijken. Het werd zwart voor haar ogen, de pijn verdween en ze voelde zich weg varen naar het onbekende

Ze opende haar ogen weer en keek naar Sumi. In de paar seconden dat ze haar ogen dicht had, had ze haar hele droom opnieuw beleefd. "Wat moet ik doen?" Ze dacht even na. Kenteq wilde opzich de kleine Sumi wel met haar meenemen, maar ze had een clan. Ze was healer en moest haar taken daar niet verwaarlozen, vooral niet omdat er een belangrijke tijd op komst was. Besluitloos schudde ze met haar hoofd. Wat zou ze moeten doen? Ze dacht goed na voordat ze nogmaals haar woorden over haar tong liet rollen, onnodig praten wilde ze niet. "We bedenken wel wat kleintje. Als je wil kun je met mij mee, maar dan moet je wel luisteren naar wat ik zeg," Het klonk niet boos, of streng. Het klonk alleen maar bezorg en waarschuwend. Ze wilde niet dat er wat gebeurde met de kleine vos. Ze deed haar teveel aan zichzelf denken, klein, kwetsbaar, verlegen en wit. Precies zoals zij.....

Toen Sumi haar verhaal had vertelt zag ze dat Kenteq haar ogen voor een paar seconden had gesloten. Sumi keek even vragend. Maar uit eindelijk gaf Kenteq antwoord op haar vraag over wat ze doen moest. "We bedenken wel wat kleintje. Als je wil kun je met mij mee, maar dan moet je wel luisteren naar wat ik zeg," zei Kenteq. Sumi knikte. Ze vertrouwde de vos wel. Ze was aardig tegen haar, en zoals haar moeder had gezegd waren vossen die aardig deden te vertrouwen, althans meestal. Maar Sumi wist dat dit niet een gemene vos was. 'Waar gaan we dan naar toe?' Vroeg Sumi nieuwsgierig. Waren er meer vossen. Of was het een andere plek. Wat voor plek zou dat zijn? Sumi keek naar Kenteq met ogen nieuwsgierig en verdrietig stonden. Verdrietig om dat ze wist dat ze geen ouders meer had.