Nadat Raine was weggelopen van het bloemenveldje stond Kenteq ook op. Verslagen liep ze steeds verder weg van haar geboorte plek, haar zusje en haar verleden. Ze liet haar kop hangen en bereidde zich al voor op het gebruikelijke dagen niks zeggen. Een dunne traan liep over haar wang toen ze de brug overliep. Haar kleine nageltjes tiktte zachtjes op de harde stenen van de brug. Kenteq was moe, niet van het lange lopen, maar van de gebeurtenissen. In een korte tijd had ze haar lang verloren zus ontmoet, haar verwond, haar genezen en haar verlaten. En dat allemaal in amper twee uur. Met een luide plof viel ze neer op de stenen brug, het steen voelde koud aan aan haar buik. Een rilling sidderde door haar heen. Ze had gehoopt dat zij en haar zus altijd samen zouden konden blijven, maar die kans was vervlogen. "Tot volgend jaar." had Raine nog tegen haar gezegd voordat ze de bosjes insprintte, maar Kenteq wist dat het geen belofte was, het was iets wat ze hoopte. Waarschijnlijk wanneer ze volgend jaar zoals altijd trouw naar hun geboorteplek zou weerkeren, was Raine er waarschijnlijk niet. Een zucht ontsnaptte uit de mond van Kenteq. Het was koud waardoor er kleine wolkjes onstonden. Geintereerd keek ze ernaar, ze was altijd verwonderd hoe de natuuur dat mogelijk had gemaakt. Zachtjes legde Kenteq haar kop neer op haar zachte, wollige poten. Langzaam vielen haar oogleden dicht en vertrok ze naar een andere wereld.
"Kenteq!" hoorde Kenteq een bekende stem in het schreeuwen. Als door een wesp gestoken sprong ze op. meteen daarna voelde ze een scherpe pijnsteek in haar rechter achterpoot. Twee schreeuwen weerklonken uit het duister. Die van Raine en die van Kenteq. Iets had haar geraakt in haar rechterachterpoot. Zo snel als vossen konden rennen rende Kenteq naar de plek van waar de schreeuw vandaan kwam. Daar op de grond zag ze een snikkende Raine liggen. Haar lichaam schokte en sidderde van de pijn. De geur van bloed vulde de neusgaten van de witte vos. Een kleine wond was te zien in de buik van haar zusje, maar de kleine wond bloede gevaarlijk erg. Kenteq wist niet wat ze moest doen, er bestonden geen kruiden die zulke erge verwondingen konden genezen, maar als Raine zo zou blijven doorbloeden zou ze zeker de dood vinden. Nog voordat Kenteq wist wat ze moest doen klonk er een hard geluid, een knal. Iets kleins trof met een gierende snelheid Raine tussen haar ribben. Het sidderen stopte en het schokken ook, ze was dood. Ze had haar laatste adem uitgeblazen en was verdwenen naar de sterren. Een intens verdriet vulde de longen en hoofd van Kenteq. Ze kon het wel uitschreeuwen van verdriet. Maar daar had ze geen tijd voor. Er klonk weer een tweede knal, geschrokken deinsde ze achteruit. Dat was maar net op tijd, op nog geen centimeter van haar vandaan schoot het ronde ding langs haar neus. Nog een knal, deze keer lukte het Kenteq niet om uit te wijken. Het werd zwart voor haar ogen, de pijn verdween en ze voelde zich weg varen naar het onbekende
Geschrokken sprong Kenteq op. Tranen stonden in haar ogen en ze beefte. De pijn was verdwenen, ze voelde alleen nog angst. Kenteq keek achter voor haar en naast haar, niks ongewoons te zien. Even wierp ze een korte blik achter haar. Geschrokken sprong ze op en draaide ze zich om. Laag bij de grond sloop ze langzaam achteruit. Een geschrokken piep was te horen, maar het was geen bange. Ze zei niks tegen de onbekende voor haar, ze keek alleen maar. Met haar helder blauwe ogen keek ze net langs de ogen voor haar. Er recht in kijken durfde ze niet, ze kon zich amper veroeren. Maar ze rende niet weg, ze ging normaal staan en bleef kijken. Nog steeds zei ze niks, ze wou niet praten. Als er gesproken moest worden zou die andere vos daar maar mee moeten beginnen.
