This will be your home for ever

Nadat Neku zich eindelijk had schoongelikt, en met behulp van Raine's snauwende woorden, konden ze nu vertrekken. Raine wilde de snelste weg naar het kamp nemen, maar bedacht zich toen dat die langs het bloemenveld ging. Die plek wilde ze zo veel mogelijk vermijden, aangezien het haar toch alleen maar pijn deed om de plek te zien die haar herinnerde aan haar zusje. Daarom besloot ze een langere weg te nemen, die hen door het zompige gedeelte van het bos leidde. Raine kwam hier niet graag door de lugubere sfeer die er hing, maar ze negeerde hem totaal met het idee dat het alleen maar beter was voor de Clan.
"Volg me maar." Met deze woorden sprong Raine op en rende door de poel heen, waardoor het modder op haar glanzende vacht spatte. Ze versnelde haar pas al gauw, en hoopte dat Neku het bij kon houden. Zo niet, dan had hij nog veel te leren bij zijn nieuwe Clan. Raine sprong behendig over boomstronken, vermeed de diepe plassen en bukte voor laaghangende takken. Ze kende dit gedeelte van het bos niet goed, maar op een vreemde manier wist ze er prima de weg te vinden. Het kon liggen aan de geur van water dat haar zo sterk trok, het kon ook haar goede gevoel voor richting naar veilige plekken zijn.
Al gauw rook Raine de bekende en vertrouwde geur van haar Clan wat ervoor zorgde dat ze nog sneller begon te rennen. Toen ze bij de rand van het bos kwam, zag ze de bomen midden in het meer die haar kamp beschermden. Ze wachtte even op Neku, die ergens ver achter haar was gebleven. Hij had dus echt nog veel te leren. Zodra ze Neku in het zicht kreeg, zei ze: "Je weet dat je nu niet meer terug kunt gaan?" Kalm wachtte ze op een antwoord, maar ze verwachtte dat hij niet terug zou krabbelen. "Dan gaan we." Terwijl ze door het water waadde, voelde ze haar vacht tegen haar aan plakken. Ze genoot stilletjes van het heerlijke, door de zon verwarme water. Dit is waar ze voor leefde. Deze kleine momentjes die haar genoeg plezier bezorgde zodat ze er weer vol tegenaan kon. Ze voelde kleine, nietswetende visjes tegen haar poten zwemmen. Het liefst had Raine ze allemaal aan haar nagels geregen om ze vervolgens op de prooihoop te gooien als ze in het kamp was, maar ze moest nu een ander pakketje afleveren. Raine draaide haar kop over haar schouder om te zien waar Neku bleef. De arme rode vos had moeite met zijn kop boven water te houden, maar hij zonk niet. Het deed Raine denken aan de jongen die voor het eerst leerden zwemmen. Een beetje stuntelig, maar hun aangeboren zwemvaardigheden zorgden ervoor dat ze hun kop boven water konden houden.
Toen ze voelde hoe de grond onder haar poten kwam, liep ze het eilandje waar haar kamp was gevestigd op. Ze schudde wild haar vacht droog, maar de zon zou de rest doen. Geduldig ging ze aan de waterrand zitten en wachtte op de jonge vos tot hij de overwinning had gemaakt om naar het kamp te komen.

{Flut...}

Neku had al even staan wachten toen Raine zei haar te volgen. Daarna rende ze recht door de plas heen. Neku volgde haar direct mar bleef al direct wat achter. Neku ging nog wat sneller rennen om haar bij te houden waarbij hij veel wat modder deed opspatten rond de poeltjes die zijn pas gewassen vacht weer vuil maakte.. Maar erg vond hij het niet, als hij hier niet vuil werd dat gebeurde het wel ergens anders. Terwijl hij even niet oplette vloog er een tak tegen zijn kop die hem even deed stoppen. Hij schudde met zijn kop en liep weer door, deze keer uitkijkend voor laag hangend takken.
Uiteindelijk zag hij de bos rand opduiken. De geur van water werd ook sterker samen met de geur van zijn toekomstige clan. Raine was al verschenen aan de aan rand van het bos en stond bij het meer te wachten. Neku versnelde zijn pas nog even en zag Raine daarmee groter worden tot haar normale grootte toen hij eindelijk bij haar aankwam. “Sorry, er vloog een tak tegen mij aan” zei hij grinnikende. Hij had maar wat beter moeten opletten. Vanaf hier zag hij wel goed de bomen in het midden van het water. Voor de bommen kon hij een kleine gele streep ontdekken die zand was. Raine brak daarna zij gedachten door te zeggen “Je weet dat je nu niet meer terug kunt gaan?” Neku keek nog even naar het bos en toen terug naar Raine en zei toen “Ja dat weet ik.” Vervolgens zei Raine “Dan gaan we.” En ze ging het water in. Neku aarzelde even maar toen ging hij er ook in. Eerst was het redelijk koud, in ieder geval kouder dan het poeltje. Maar het was eigenlijk wel warmer dan Neku had gedacht. Het water drong al vlug door in Neku’s vacht. Een rilling liep over zijn rug toen hij volledig doorweekt was. Hij voelde de grond niet meer en begon wild met zijn poten te trappen om zijn hoofd boven water te houden. Het lukte nog net. Als er een ding was waar hij in moest gaan oefenen was het dit wel. Hij begon nog wat harder te trappen toen hij Raine al aan de overkant zag zitten wachten op hem Een beetje later voelde hij de vertrouwde grond weer onder zijn poten komen en liet zich languit op het zand vallen. Het wat dat van zijn vacht stroomde maakte kleine modderpoeltjes. Door dit werd hij echter gedwongen op te staan en zijn vacht ui te schudden. Het water en zand vlogen van zijn vacht af. Hij ging ook even in de zon zitten om te drogen. Als andere vossen dit kamp zouden willen aanvallen zouden ze eerst doodop zijn van het zwemmen en niet meer kunnen vechten. Hij was eindelijk aan gekomen bij de plek die voor de rest van ziijn leven zijn thuis ging zijn. “En waar nu naar toe?” vroeg hij aan Raine.

(sorry, veel toetsen deze week.)

De spierwitte vos lag te dromen in de leaders den toen ze een vreemde geur rook. Ze hief haar kop op en rook nog eens goed. Ze rook een geur van een vreemde vos en lichte mensengeur. Ze rekte zich uit en duwde de lange mosslierten die voor de ingang bungelden opzij en stapte naar buiten. Hoe durfde een vos zomaar in het gebied van de Clan of sparkling water te komen! Ze zou hem op de grond smijten, zijn keel open scheuren, en hem binnenste buiten keren als hij ook maar een kleine prooi zou vangen op haar gebied. Ze kroop de den uit en rende in de richting van de geur. Het weer was prachtig, geen wolkje aan de lucht te zien. Ze warme zonnestralen schenen op haar witte vacht waardoor deze nog witter leek dan normaal. Even bedacht ze dat ze door het meer zal zwemmen. Anders zou ze een omweg moeten maken en dat zou veel meer tijd kosten. Met een harde vaart sprong ze het water in. Lichte druk gleed over haar buik toen vele vissen met een vaard weg zwommen. De geur wat dichterbij! Daar zag ze Raine, de healer van de Clan of sparkling water! Met een vreemde vos! Ze stormde op de vreemde vos af en drukte hem tegen de grond. "Jou gore mensen geur trekt jagers aan! Verdwijn misbaksel! Ik rook ja af vanaf mijn den!" Spuugde ze naar hem. "Raine, waarom heb je DIT meegebracht?" Vroeg ze wel weer ietsjes afekoelt aan Raine. Het was niet Raine haar schuld. Misschien was het misbaksel haar gewoon gevolgd.

Sorry maar moet nog erg inkomen...

Tevreden zag Raine hoe Neku de overkant had bereikt. Hij zag er doodop uit, hoe hij zich in het zand stortte. Plagend duwde Raine hem met haar poot om te laten zien dat hij moest opstaan. Het deed haar genoegen hoe het nieuwe lid nu al kapot was van het zwemmen, terwijl hij dit zeker elke dag zou moeten doen. Hij moest nog veel leren, maar ergens vond Raine dat deze jonge rekel wel potentie had om een goede Clanvos te worden. Toen Neku zijn vacht had uitgeschud, vroeg hij: "En waar nu naar toe?" Raine glimlachte. "Ik wil eerst dat je de Alpha van deze Clan ontmoet. Ik weet niet wat ze ervan vind dat ik zomaar een wildvreemde vos meeneem naar het kamp, dus blijf op je hoede. Het kan zijn dat je word aangevallen, misschien om je te testen, misschien om je weg te jagen. Wees dus ene beetje voorbereid." Even zag ze hoe Neku een bange uitdrukking op zijn gezicht kreeg. "Maar ik zorg er wel voor dat er niks met je gebeurd," voegde ze er snel aan toe. Met haar staart gaf ze een rustgevende aai over Neku's kop om zijn zorgen een beetje weg te nemen. Daarna draaide ze zich om en drong zich door de smalle opening van samengeweven takken die alleen de smalste vossen binnen liet. Op dat moment verscheen plotseling haar Alpha. Een beetje geschrokken deinsde Raine achteruit. De Alpha stormde recht langs haar heen, er stortte zich op Neku. "Jou gore mensen geur trekt jagers aan! Verdwijn misbaksel! Ik rook je af vanaf mijn den!" Meteen schoot Raine naar de twee vossen toe en probeerde zich tussen Neku en Mickey te wurmen. "Raine, waarom heb je DIT meegebracht?" Het klonk niet onvriendelijk, maar Raine had geen zin aardig te antwoorden. "Dít is de redding van onze Clan. Hij is het nieuwe lid, en hij verdiend een beetje respect!" riep ze. Ze trok Neku kwaad onder de grotere Alpha vandaan en ging dicht tegen hem aan zitten om hem te beschermen. Ze wist dat ze als Healer veel respect kreeg, van alle Clanleden dus zelfs van de Alpha. Dat kon ze nu goed gebruiken om er voor te zorgen dat Mickey haar excuses zou gaan aanbieden tegenover Neku. En Mickey had wel beter moeten weten. Als Healer zou ze nooit een onbetrouwbare vos meenemen naar het kamp, dat wist iedereen toch? "Dit is Neku, en ik verwacht dat hij in de Clan word opgenomen alsof hij nooit een buitenstaander is geweest." Misschien was dit wat teveel gevraagd voor haar nog steeds lagere rang dan die van haar Alpha. Ze wachtte gespannen af op de reactie van Mickey, terwijl ze liefkozend de kleine schram op Neku's oor likte.

Neku had pas zijn vraag gesteld of Raine antwoorde al “Ik wil eerst dat je de Alpha van deze Clan ontmoet. Ik weet niet wat ze ervan vind dat ik zomaar een wildvreemde vos meeneem naar het kamp, dus blijf op je hoede. Het kan zijn dat je word aangevallen, misschien om je te testen, misschien om je weg te jagen. Wees dus ene beetje voorbereid.” Neku legde nu zijn oren wat platter, het was te zien dat hij hier redelijk onzeker over was. Maar Raine zei toen weer snel. “Maar ik zorg er wel voor dat er niks met je gebeurd.” Raine zwaaide haar staart over Neku zij hoofd waarna hij even lachte. Daarna zag hij Raine zich door een kleine opening verder gaan maar zo vlug als ze erin was kwam er een andere vos uit. Een witte moervos stortte zich woeden op Neku. Geschrokken sprong Neku naar achter maar de witte vos was al op hem gesprongen en gromde nu “Jou gore mensen geur trekt jagers aan! Verdwijn misbaksel! Ik rook je af vanaf mijn den!” Neku rook nu heel goed de geur van de clan waar Raine in zat. Raine had ook gezegd dat de Alpha zou kunnen komen, betekende dit dat de vos boven op hem de Alpha was? En hij vroeg zich af wanneer de mensen stank nu eens van zich af gaat gaan. Ook dat mensen zo slecht kunnen ruiken dat ze hem van een meter afstand nog niet zouden kunnen vinden. En andere jagers zouden liever weg blijven. Alleen zouden de prooidieren ook weg gaan. Even zag hij nog hoe Raine uit de struiken kwam en de witte vos aan haar vroeg waarom ze hem had mee genomen. Raine antwoorde daar op “Dít is de redding van onze Clan. Hij is het nieuwe lid, en hij verdiend een beetje respect!” waarna ze Neku bij zijn nekvel pakte en onder de andere vos uittrok. Daarna ging ze dicht tegen Neku zitten. Neku was dit helemaal niet gewoon, de kwaadste vos waar hij ooit mee te maken had gekregen was zijn zus omdat hij zo gezegd haar prooi had gevangen. Raine zei vervolgens “Dit is Neku, en ik verwacht dat hij in de Clan word opgenomen alsof hij nooit een buitenstaander is geweest.” Neku voelde dat ze ook erg gespannen was. Raine likte nu ook aan zijn oor, hij had niet door dat hij daar schram had tot dat Raine eraan begon te likken. Neku durfde niks te zeggen, bang dat de vos voor hem nog kwader ging worden dan die al was, dus wachtte hij gespannen af.

"Dít is de redding van onze Clan. Hij is het nieuwe lid, en hij verdiend een beetje respect!"Snauwde Raine haar toe. Langzaam schudde ze haar hoofd. "Dit is Neku, en ik verwacht dat hij in de Clan word opgenomen alsof hij nooit een buitenstaander is geweest." Mickey keek met een verwarde maar toch lichtelijk geiriteerde blik naar het nieuwe vosje. "Neku, ik zal je een kans in de clan geven. Maar zeeg eens, hoeveel weet jij van het clanleven?" Ze keek het vosje nog steeds aan. Nu zag ze pas dat er met dit omhulsel wel een krachtige warrior gemaakt kon worden. Het had alleen de juiste training nodig. "Oké Neku, ik ga je testen." Ze liep een stukje van het vosje en Raine af en ging daar zitten. "Goed, val me aan." Zei ze met een kalme stem. Ze wou kijken wat dit kleintje in huis had. Wie weet was hij sterker dan ze dacht. Maar om achter dat soort dingen te komen moest je soms de harde aanpak gebruiken.

Kort T-T

"Neku, ik zal je een kans in de clan geven. Maar zeg eens, hoeveel weet jij van het clanleven?" Raine keek op naar haar Alpha. Ze kreeg een zwak gevoel van trots binnen. Voor Neku kon antwoorden op zijn nieuwe Alpha's vraag, opende Raine eigenwijs haar mond. "Neku, vertel Mickey eerst je verleden. Ik denk dat ze daar wel geïnteresseerd in is. En misschien is ze dan wat milder over je kennis van Clans." Ze probeerde te voorkomen dat Neku nogmaals onderuit zou worden gehaald. Ze moest hem een beetje leren hoe hij met Mickey om kon gaan, hoe hij haar gedrag een beetje kon beïnvloeden. Rustig wachtte Raine af, terwijl ze de vieze moddervlekken die nog niet door de zwempartij naar het kamp waren verdwenen likte. "Oké Neku, ik ga je testen." besloot Mickey. De witte vos liep naar achteren. Raine wist dat de jonge rekel nu moest laten zien hoe hij kon vechten. Ze had geen hoge verwachtingen van hem. "Goed, val me aan." zei Mickey toen ze op haar plaats zat. Bemoedigend gaf de felrode vos de rekel een duwtje met haar neus. "Maak een goede indruk op haar met je vechttechnieken. Laat niet weer over je heen lopen zoals net. fluisterde ze in zijn oor voordat ze voor de opening van het kamp ging zitten. Zo kon ze vlug naar haar hol rennen als Neku zo ernstig gewond zou raken dat hij verzorging van haar geneeskrachtige kruiden nodig had. Raine hoopte niet dat dat nodig zou zijn, maar Alpha's waren over het algemeen heel onvoorspelbaar. "Zul je een beetje rustig met hem doen, Mickey?" vroeg de Healer voorzichtig. Ze durfde niet veel meer te vragen van haar Alpha, die al zo moedig was geweest Neku in de Clan op te nemen. Ze kon alleen maar hulpeloos toekijken hoe de onervaren jonge rekel met de veel grotere moervos straks door het zand zouden rollen.

“Neku, ik zal je een kans in de clan geven. Maar zeg eens, hoeveel weet jij van het clanleven?” Zei de vos voor hem. Neku dacht even na, wat wist hij eigenlijk van het clan leven? Hij wist dat ze samen leefde en voor elkaar zorgde maar daar eindigde het ook. Hij wist niet hoe het met het jagen zat, met vechten of andere clans. Neku wou juist zeggen wat hij dacht te weten toen Raine plotseling zei “Neku, vertel Mickey eerst je verleden. Ik denk dat ze daar wel geïnteresseerd in is. En misschien is ze dan wat milder over je kennis van Clans.” Even aarzelde hij, hij had het al een keer gezegd tegen Raine en had geen zin om het allemaal nog eens onder ogen te komen. Maar als hij dan er onder uit kon komen wat minder over clans te vertellen dan zou hij dit maar eens zeggen. Hij zuchtte even en begon toen te vertellen. “Ik kom van een reservaat waar ik woonde bij mijn ouders en zus. Omdat mijn moeder binnenkort een eest ging krijgen mochten mijn zus en ik blijven om te jagen. Maar op een nacht kwamen er mensen in het reservaat en die namen alleen mij mee want mijn familie was ontsnapt. De mensen verdoofde mij en toen ik wakker werd zat ik in een kooi. Niet lang daarna hadden de mensen mij vrij gelaten maar ik herkende de plek niet of rook geen bekende geur. Dat is ook de reden waarom ik naar mensen ruik.” Even was het stil toen de vos, Mickey blijkbaar, zei “Oké Neku, ik ga je testen.” En ze liep naar achter. Wat voor test gaat ze doen, als het jagen is is het geen probleem. Maar al het vechten is kan het wel een probleem worden. Uiteindelijk zei de witte vos “Goed, val me aan.” Even ging er een schok door hem heen. Raine duwde hem zachtjes en fluisterde in zijn oor “Maak een goede indruk op haar met je vechttechnieken. Laat niet weer over je heen lopen zoals net.” Daarna ging ze bij de opening in het struikgewas zitten. Neku ging nu ook voor de witte vos staan, waar hij nu zeker van was da ze de Alpha was. Hij was erg onzeker. Het enigste wat ooit in de beurt kwam van vechten wat hij ooit had gedaan was met zijn zus als pups over de grond rollen. “Zul je een beetje rustig met hem doen, Mickey?” Hoorde hij Raine nog vragen. Hij dacht nog even na over wat hij ging doen, en sprong toen richting Mickey. Hij draaide zich om en schopte wat zand op met zijn achterpoten zodat er zich een kleine wolk van zand vormde. Toen sprong hij over de witte vos en probeerde haar in haar voorpoten te bijten.

"Zul je een beetje rustig met hem doen, Mickey?" Vroeg Raine haar wat voorzichtig. Mickey glimlachte; "Ja, er zal heus wel wat van hem overblijven." Ze zette zich schrap en wachtte tot het vosje ging aanvallen. Het vosje rende naar haar toe en schopte een grote wolk stof omhoog. Ze sloot haar ogen, ging liggen, liusterde en probeerde de trillingen te voelen. Toen het vosje haar voorpoten naderde trok er een kleine grimas over haar gezicht;"Daar gaat hij nu eindelijk de fout in!" Zei ze binnensmonds. Toen het vosje nog geen muizenlengte van har poot afwas hief ze het andere op en drukte hem daarmee tegen de grond. "Als ik je vijand was, was je nu dood geweest. Of tenminste, ernstig gewond. Maar er valt wel van jou te maken." Ze haalde haar poot van het diertje af en liet hem los. Een kleine glimlach ging naar het vosje en toen naar Raine. "Welkom nieuweling, welkom, in de Clan of sparkling water!" Zei ze terwijl ze met haar neus het neusjevan het kleinere vosje aan hield.

begin dr in te komen >3

Elk spiertje in haar lichaam spande zich aan toen Neku naar voren bewoog in poging de veel grotere vos aan te vallen. Mickey had Raine verzekerd dat ze nog een beetje van hem zou overhouden, en ze vertrouwde haar. Maar toch zakte de spanning niet af en wachtte ze nu op de aanval van Neku. Hij schopte met zijn achterpoten door het zand, waardoor er een wolkje stof ontstond. Dit probeerde Neku vast om het zicht van Mickey te ontnemen, maar Raine wist dat zo'n beetje elke vos aan het begin van zijn training probeerde als ze tegen hun mentoren moesten vechten. Met een zucht zag de felrode moervos hoe de jonge Rekel zijn poging tot het grijpen van de Alpha's poten makkelijk werd afgekapt. Mickey drukte Neku tegen de grond, met hierbij het nodige commentaar. "Als ik je vijand was, was je nu dood geweest. Of tenminste, ernstig gewond. Maar er valt wel wat van jou te maken." Raine liet haar opgehouden adem langzaam ontsnappen toen de witte vos haar poot optilde om Neku weer vrij te laten. De ogen van de twee moervossen ontmoetten elkaar, en Mickey glimlachte. "Welkom nieuweling, welkom in de Clan of Sparkling Water!" De witte vos drukte haar neus tegen die van de rekel, iets wat Raine het beste gevoel gaf dat ze ooit had gekregen. Haar vondeling was nu lid van de Clan! Ze was trots op Neku. Hij zou nu snel een mentor krijgen, die hem dan tot de beste Warrior van de hele Clan zou trainen.
Raine liep naar Neku toe om haar neus tegen die van hem te drukken, zoals de Alpha ook had gedaan. "Goedzo, Neku," zei ze. Ze probeerde haar blijheid niet te verstoppen. Ze was heel erg blij voor de jonge rekel, die zijn leven weer een beetje kon opbouwen met een sterke Clan die hem ten alle tijden zou beschermen. Hij kon weer tot rust komen na het vreselijke verlies van zijn familie. Hij kon weer een vos zijn. Vlug bestudeerde ze Neku nog even om te zien of ze wonden kon vinden, maar de enige wond die ze zag was die op zijn oor. Gelukkig was deze al gestopt met bloeden en had geen verzorging van de Healer nodig.
"Zal ik Neku rondleiden?" vroeg Raine aan Mickey. "En ga je vanavond een bijeenkomst van de Clan regelen?" Ze kon bijna niet wachten het nieuwe lid zijn nieuwe kamp te laten zien. Ze wilde dat hij alles te zien kreeg. Waar hij zou slapen, waar de Healer sliep, waar hij wel mocht komen, en vooral waar hij niet mocht komen. Ze voelde zich net een Pup, zo opgewonden dat ze was.