My Mountain!

Zo snel als hij kon rende hij achter een spitsmuisje aan. Hij had gefaald in het besluipen van de muis, die hem op lange afstand al kon ruiken. Maar Ice was zo koppig om achter de muis aan te rennen, en hij had zo'n honger dat hij het er wel voor over had. Terwijl de muis over de Moorlands wegschoot, begon Ice zijn pas te vertragen tot hij stilstond en nog net een bruinig vlekje tussen de heideplanten zag verdwijnen. Met een zucht likte hij zijn pijnlijke poten en draaide zijn hoofd om, om terug te lopen naar het gebergte, ver weg van die smerige Clans. Boos over zijn mislukte jacht ging hij aan de voet van het gebergte liggen en keek voor zich uit. Zijn lege maag zorgde er automatisch voor dat zijn hoofd ook leeg werd, waardoor hij nu tijd had om te denken. Soms wenste hij dat hij leider was van een Clan, hoe gek het ook klonk. En dan alleen maar om de reden dat hij andere vossen kon commanderen en dat zij hem van eten voorzagen zodat hij niet elke keer zelf voor zijn verdomde eten moest zorgen. Hij kon veel aanhangers krijgen door zijn haat aan andere Clans, en hij zou het hele vossengebied tot zijn Clangebied winnen, waardoor hij uiteindelijk de macht zou hebben over álle vossen. Aan de andere kant waren Clans vreselijk. Het zorgen voor de vossen, erop letten dat iedereen zijn behoeftes aan bod komen… Kortom: veel te veel gedoe.
Ice keek naar boven. De rotswand torende hoog boven hem uit. Dat was zijn beschermen, het gebergte was zijn gebied. Iedereen die zijn gebied betrad zou zonder pardon worden aangevallen, en als hij erg hongerig was, zou misschien de dood niet ver weg zijn. Niet dat het veel uitmaakte waar hij was, al was hij in de bossen waar de Clans hun leden vrij rond lieten lopen, hij zou elke vos die hij tegenkwam van kant maken. Hij was niet bang dat iemand anders hem zou overmeesteren. Hij was een sterke, goed getrainde vos met een hart van ijs, eentje zonder gevoel. Een leven in gezelschap was nooit voor hem weggelegd geweest. Zijn ouders hadden hem altijd geleerd hoe gevaarlijk het Clanleven kon zijn, en dat leven als een eenling veiliger zou zijn. Dat laatste geloofde Ice niet helemaal, maar het wat zeker een stuk fijner om niet te worden gecommandeerd door een vreselijke Alpha. Hij was geen goede luisteraar, geen goede prater. Hij loste alles op met een gevecht en gebruikte zijn schrikbarende uiterlijk vaak om vossen af te schrikken.
Ice hield niet van stilzitten. Daar kreeg hij altijd jeukende ledematen van. Nu kreeg hij dat ook. Hij keek nogmaals naar boven, en vond halverwege de rotswand een smal pad, dat net zichtbaar was voor een getraind oog. Dat pad beklom hij elke dag. Ergens bovenaan het pad lag zijn hol, of eerder gezegd, zijn verblijfplaats wat bestond uit een simpele overhangende rots waar hij in de loop van tijd een iet wat comfortabele laag van gedroogd gras had neergelegd om de ergste kou van de grond af te weren. Hij zou het voor geen goud delen met een andere vos. Met een soepele sprong kwam de verwilderde vos op zijn poten, die hem zo snel als ze konden naar het begin van het pad leidden. Losse steentjes glipten onder zijn pootkussens weg terwijl hij zich een baan naar boven werkte. Halverwege bleef hij staan en snoof de heerlijke geur van de berglucht op. Maar ineens rezen de haren in zijn nekvel omhoog. Hij trok zijn lippen op en keek kwaad naar de richting van de geur die de wind had meegebracht. Hij rook een andere vos, die zich ook op het gebergte bevond. Zíjn gebergte. Hij versnelde zijn tempo tot hij niet harder kon. Al vanaf ver kon hij een vage vorm van een vos herkennen. De vos stond vlak bij zijn hol. ”He, wat moet dat?” raasde hij terwijl hij zich dreigend voor de vos opstelde. Hij liet al zijn haren omhoog staan, kneep zijn ogen tot spleetjes, en liet lage, grommende geluidjes uit zijn keel klinken. ”Dit is míjn gebergte, dus opsodemieteren!”

Met kleine vrolijke sprongetjes bewoog Milo zich voor over het stenen pad, zijn pootkussentjes begonnen een beetje zeer te doen van de lange reis die hij nog lang niet achter de rug had. Mompelend vertraagde hij zijn pas en bleef even stil staan om de lucht te onderzoeken, een oude geur van een muis dreef voorbij en wat onbekende planten en andere dierengeuren, maar bij de allerlaatste bleef hij staan. Een andere vos! Geschrokken keek hij om zich heen, maar nergens kon hij een vacht, poot of kop zien, was het dan zijn verbeelding geweest of was het geurspoor al oud? Een beetje voorzichtiger sloop hij naar voren, zijn grote oren gespitst voor elk geluidje en zijn ogen flitsten van de ene naar de andere kant. Wat zou hem uiteindelijk te wachten staan? Wie was die andere vos, een volwassenen of een jonge, net zoals hij? Maar toch, hij was nog maar nauwelijks getraind, kon bijna niet vechten, laat staan dat hij een goede conditie had. Nog maar net was hij tot een Apprenice benoemd, misschien was hij toch iets te enthousiast geweest om meteen buiten het kamp te gaan. Hij zuchtte en liet zijn voorzichtigheid vallen, maar dat kon hem niets schelen. Eigenlijk, had hij het wel een beetje spannend gevonden om een andere vos, niet van zijn Clan, tegen te komen. Gewoon om te voelen hoe het was om oog in oog te staan met een vijand. Langzaam begon hij het pad te volgen, zijn vrolijkheid begon weer een beetje terug te komen en langzaam begonnen zijn passen weer kleine sprongetjes te vormen. Zijn lange poten raakten de grond bijna niet, Milo voelde de wind door zijn vacht glijden en stukken gras en bosjes werden een groene waas voor zijn ogen. Misschien als hij weer terug was in het kamp, kon hij dit verhaal wel vertellen aan de Pups die daar nog moesten blijven. Ja, dan zouden ze wel eens naar hem op gaan kijken. Een flauwe glimlach speelde rond zijn lippen en hij kneep zijn ogen even genietend dicht. Ja, dat zou hij wel doen. Toen een bekende geur zijn neus binnentrad voelde hij zijn maag op en neer springen van blijdschap. Prooi! Hij volgde zijn neus, die hem leidde naar het struikgewas en bleef even stil staan voordat hij zich er doorheen wurmde. Hij speurde zijn omgeving af en toen de kust veilig leek begon hij zijn kop door de takjes te steken. Daar zat het. Een kleine eekhoorn, zijn kleine pootjes geklemd om een eikeltje, zijn tandjes die ritmisch stukje voor stukje de noot afgingen. Milo likte zijn lippen hongerig af en wachtte op het juiste moment om toe te slaan. Ja, hij wilde dat echt gaan doen. Zonder training, maar hij had wel iets wat hem daarmee hielp. Zelfvertrouwen. Langzaam liet hij een voorpoot op de grond zakken, zijn ledematen alvast gespannen voor de sprong en toen hij de kans kreeg zette hij zich af. Hij voelde de lucht onder hem door glijden en uit eindelijk weer de grond onder zijn poten, maar dit keer, met iets zachts en harigs. Trots als een pauw boog hij zich voorover om zijn prooi dood te bijten. Maar net voordat hij ook maar zijn tanden in het nekje kon zetten hoorde hij een grom. Automatisch sprong hij een paar centimeter in de lucht, de eekhoorn, die zijn kans zag om te ontsnappen, hinkte snel weg naar de dichtstbijzijnde boom en klom er met moeite in. Milo deed een paar tappen in de richting van de stem, zijn nekharen stonden overeind, van angst en woede en toen hij weer door het struikgewas heen was gewurmd. Zag hij bergen oprijzen, maar zijn aandacht werd getrokken door een andere vos. Milo slikte en wilde zijn bek openen om iets te zeggen, maar leek wel alsof hij de woorden gewoon niet bij elkaar kon zoeken. Zijn enthousiasme om een andere vos te zien was als sneeuw voor de zon verdwenen. Hoe kon hij zich hieruit nou redden?

Toen hij zag dat het jonge vosje waar hij ver bovenuit torende bijna bibberend voor hem stond, kwam er een raar vaderlijk gevoel naar boven. Meteen verdrong hij dat gevoel. Het was voor mietjes, wist Ice zichzelf moed in te spreken. Het jong leek niet in staat te antwoorden door de beangstigende verschijning van de woeste vos en dat deed hem deugt. "Goed zo. Wees maar bang," fluisterde hij zichzelf toe. Hij schraapte zijn keel. "Als je nu niet snel verdwijnt uit mijn ogen, zul je deze ontmoeting nier meer na kunnen vertelde," snauwde Ice. Was hij echt zo laag dat hij een Apprentice ging aanvallen? Daar hoefde hij niet lang over na te denken. Een vos is een vos, hoe oud of jong hij ook was, hoe gewond, al lag zijn tegenstander half dood lag te gaan, was het beste wat hij kon doen een einde aan zijn leven te maken. Dit was zíjn gebied, anderen moesten er weg blijven. Ongeduldig wachtte Ice op een antwoord van het kleine dier, maar naar zijn gevoel liet hij te lang op zich wachten. Zonder waarschuwing haalde hij uit met zijn poot en liet zijn scherpe nagels over het gezicht van het jong glijden. Tijd om medelijden met het jonkie te hebben had hij niet. Als het jong nu hard zou gaan piepen, zouden zijn Clangenoten het misschien horen en naar het jong op zoek gaan, waarna ze hem gewond zouden vinden met Ice zijn geur eraan. Hij zou worden achtervolgt door de bergen, tot de Clan hem had gevonden en een eind aan hém zouden maken. Woest schudde hij zijn kop. Zijn ogen vlamden van woede, zijn poten waren gevuld met energie. Hij haalde nog een keer uit, maar miste. Dit jonkie had misschien toch al wat vechttechnieken geleerd, die hij nu hard nodig zou hebben. Ice besloot niet nog een keer aan te vallen. Hij wachtte af op de reactie van het jong. "Kom dan, als je durft," daagde hij het kleintje uit.

{Sorry, héél kort...}

Misty geeuwde en stond op, stemmen hadden haar wakker gemaakt en ze ging kijken wie haar zo ruw stoorde. Het waren geen bekende stemmen, dus niet van clanleden. Misty had er een hekel aan als er vossen te dicht bij kwamen en de meeste wisten dat wel, maar deze twee niet. Een klonk bazig, de andere van een pup/apprentice. Wat ze precies zeiden kon Misty niet verstaan, dus besloot ze maar even te kijken. De twee vossen waren beneden, zo te zien. Misty zuchtte en daalde af, ze verstopte zich voor de twee en luisterde aandachtig. De een hoorde bij Clan of Hidden Leaves en de andere was een Strayer, die haatte ze! En wat een onuitstaanbare vos, die volwassene, zelfs zij deed niet zo tegen een apprentice. Nou ja, zo waren ze allemaal. Misty besloot om eens te voorschijn te komen, ze nam een Alpha-houding aan en stapte uit haar verstop plaats. De apprentice was gekrabd en zo te zien net. De Strayer daagde de pup uit. ''Ahum'' zei Misty en dat hielp wel. ''Ik stoor toch niet?'' zei ze, alsof dit helemaal niet haar gebied was. Maar opeens gingen de haren overeind en ontblootte ze haar tanden, de vos was een jaar oider, maar dat gaf niet. ''Luister'' nu was het bozig, ''Ik hou niet van Strayer,s die zo doen'' Ze liet haar vacht weer zaken en ging recht voor de vos staan, zodat de apprentice achter haar was. ''Ik zal maar gauw opdonderen, als ik jou was'' Ze stapte opzij en richtte zich op de Apprentice, haar stem werd zacht. ''Jij kan het beste ook weg gaan, dit is geen fijn gebied als je het niet gewend bent'' Ze was op haar hoede en keek meteen weer naar Ice (Zo heette hij, maar dat wist ze nog niet). ''Als jij wilt blijven, dat doe je dat niet zonder wat krassen, die ik je heb gegeven'' siste ze naar hem. ''Ik heet Misty en ben Alpha van de clan die je hier tegen komt, weet je al welke?'' Misty grijnsde, maar dat was niet voor lang. Ze wachtte af, in vechthouding, voor het zekere.

Nog voor hij zich boven op de kleine vos kon werpen, schoot er een andere vos voor hem langs. Het was een moervos en ze stonk naar Clan, maar naar een andere Clan als die van de kleine Apprentice. Ze kuchte. "Ik stoor toch niet?" vroeg ze een beetje arrogant. Ice ontblootte zijn tanden. Dit was niet wat hij had gepland. Nu moest hij én deze vos, én de kleine Apprentice uit de weg ruimen. Het zou dagen duren voor de laatste sporen bloed eindelijk tussen zijn nagels vandaan waren gehaald. Net toen Ice tegen de moervos wilde uitvallen, liet ze haar stem klinken. "Luister, ik hou niet van Strayers die zo doen. Ice maakte een arrogant afkeurend geluidje met zijn keel. "Wat maakt dat uit?" vroeg hij boos. "Dat kreng heeft mijn gebied betreed, en nu moet hij de gevolgen ervan ondergaan." Hij grinnikte uit de hoogte. "Probeer me maar niet tegen te houden. Je kent me niet, en geloof me, je wilt me niet kennen." Hij richtte zijn achterwerk op, zakte door zijn voorpoten en stond in een houding om ieder moment aan te kunnen vallen. Terwijl de vos, ze noemde zichzelf Misty, een preek hield, voelde Ice hoe nieuwe energie door zijn poten stroomde. Hij moest zichzelf in bedwang houden om niet op de moervos te springen. Misty liet een grijns haar gezicht versieren, iets wat Ice ongelofelijk irriteerde. "Je praat niet met zo'n toon tegen mij!" schreeuwde hij en hij zette zich af van de grond. Met een stevige sprong belandde hij op Misty, waardoor hij haar tegen de grond drukte. Hij maakte een voorpoot vrij om die vreselijke grijns van het gezicht van zijn slachtoffer te schrapen, net zoals hij bij de Apprentice had gedaan. Hij schraapte met zijn achterpoten over de buik van Misty en flarden vaalrood haar vlogen door de lucht. Hij zou vechten tot de laatste druppel bloed, met heel zijn leven, zonder medelijden te tonen. Het zou er niet goed uitzien voor de Alpha.

''Jou gebied? Dit is niet jouw gebied meer! Je bent te dicht bij het kamp'' Misty was boos geworden, haar ogen vlamden van woede en haar hele vacht was overeind, ze ontblootte haar tanden. "Je praat niet met zo'n toon tegen mij!" schreeuwde de vos als laatste en hij zette zich af. Misty voelde hem op zich komen en zakte even door de poten. Ze gromde en beet in de poot, opeens ging Ice over op de buik. Misty voelde pijn door haar aderen stromen, terwijl het bloed haar lijf verliet. Nee, dat liet ze niet toe. Ze was sterk en niet gemakkelijk te verslaan. Misty sloeg Ice van zich af en stond op, bloed druppelde op de grond. Ze gromde en sprong. Ze drukte Ice op de grond, hij lag zo op zijn buik. Misty beet hem in zijn nek en zette haar nagels in de schouders, ze trok haar nagels naar achter, dwars door de huid. Doorbijten, niet opgeven. Al vlug had ze een mooie wond in de nek kunnen maken, ze tilde een poot op en stak die in de wond, opeens scheurde ze de wond verder open. Een grijns van haar slechte kant kwam op haar gezicht. Terwijl ze Ice,s kop in het zand drukte. Ze stond op, op hem. Alleen de achterpoten waren nog op de grond, de voorpoten waren op het hoofd gedrukt. Ze drukte harder en liet opeens los. Ze sprong van Ice weg en ging bij de Apprentice staan. Pakte die op en zette hem op een steen. ''Niks doen'' Daarna richtte ze zich weer op Ice, klaar om verder te gaan. Ze viel aan en de twee rolde dit keer over grond. Misty beet waar ze maar kon en probeerde zich niks van de pijn aan te trekken. Ice kwam hier niet gemakkelijk van af.

Ice voelde natte druppels bloed op zijn poten druppelen uit de wond die hij op Misty's buik had gemaakt. Even kreeg hij het gevoel dat Misty net zo sterk was als ze eruit zag, makkelijk te kunnen verslaan dus. Maar ineens werd hij van haar af geschud en kwam hij met een klap op de grond terecht. Het duizelde hem een beetje, maar hij negeerde het. Dit was nog niks vergeleken met andere gevechten die hij had bijgewoond. Ice voelde het lichte gewicht van Misty op hem drukken. Zijn nek werd opengekrabd, en terwijl Ice woest spartelde, werd de wond alleen maar groter gemaakt. Hij besloot zich even rustig te houden om energie op te sparen. Zijn gezicht werd in het zand geduwd en Misty ging op hem staan. Toen ze plotseling van hem af sprong, draaide Ice zich vliegensvlug om en zag zijn kans om de Alpha van achter aan te vallen nu ze bezig was met die stomme Apprentice. Hij negeerde de pijn in zijn nek. Hij had ergere wonden meegemaakt. Hij kon zich nu niet zwak laten zien, hij was niet zwak. Het gevecht was nog maar net begonnen. Misty reageerde sneller dan Ice had verwacht en samen rolden ze een paar keer over elkaar. Ice voelde hoe Misty hem overal probeerde te bijten, maar het voelden meer als kietelende hapjes dan gemene beter. Met een grom wist hij zich uit Misty's greep los te rukken en haalde met zijn scherpe voorpoten uit naar haar gezicht. Ice wist niet goed wat hij raakte, maar hij voelde zijn poot diep in het vlees van Misty's kop gaan. Hij sprong opnieuw op haar rug, zette zijn klauwen in beide schouderbladen, rolde zich op zijn rug en duwde Misty zo hard hij kon tegen de steen met de jonge Apprentice. Met zijn achterpoten hield hij zijn wurmende tegenstander in bedwang terwijl hij met zijn voorpoten haar zij bewerkte en met zijn bek zo veel mogelijk wonden probeerde te maken. Hij slikte en merkte dat zijn mond vol zat met bloed. De wond in zijn nek zorgde ervoor dat hij ook half verblind werd door het bloed dat uit de wond stroomde. Het gaf hem een kick. Dit is wat hij zo leuk vond, bloedbaden aanrichten. Deze vos was nog lang niet van hem af, hoe hard ze ook zou tegenstribbelen. Ice voelde dat hij sterker was dan de moervos. Hij had ook meer ervaring met gevechten en had vaker gewonnen van sterkere vossen dan deze schriele vos.
Zodra hij vond dat hij Misty ook een kans moest geven om terug te vechten, liet Ice de vaalrode vos los. Hij hijgde, maar was niet moe. In een flits zag hij de Apprentice boven op de steen. Ergens wist hij dat hij dit niet moest doen, maar hij kon zichzelf niet tegenhouden. Ice maakte een grote sprong over Misty heen en belandde naast de doodsbange rekel op de steen. Hij ging dreigend boven het jong staan, pakte hem in zijn nekvel en rende naar de rand van het pad waar zijn onderkomen aan lag, Misty's pogingen tot aanvallen ontwijkend.
"Stop!" riep de rode rekel terwijl hij het jong voor zich op de grond zette. Hij haakte zijn nagels in de nekvel van het jong om hem in bedwang te houden. "Ga weg uit mijn gebied, of ik laat dit mormel naar beneden vallen," dreigde hij met een gemene grijns. Hij nam het jong weer in zijn bek, leunde een beetje voorover om de jonge rekel boven de afgrond te laten hangen, en ging rustig zitten. Hij wilde wel eens weten hoe Misty hier op zou reageren.