Wannabe-test

Monte liep door een donkere grot. Deze was bekend maar er waren niet altijd vossen aanwezig. Het was rustig weer buiten dat ervoor zorgde dat er geen wind door de grot suisde en herrie maakte. Het enige wat je hoorde was het geluid van voetstappen. Voetstappen van een vos. Hij was grijs en er las een vreemde blik in zijn ogen. Niet opgewekt, boos of droevig. Het was volledig emotieloos terwijl er een kille en onheilspellende grijs op zijn snuit te zien was. Monte hield van het duister en het licht dat te zien was irriteerde hem verschrikkelijk. Het donker ha diets wat hem fascineerde. Het deed hem denken aan dood en onheil wat hem ook vreselijk fascineerde. Hij hield ervan en van het dood wist hij altijd te ontkomen. Hij was slim en had een goed verstand dat hij gebruikte bij dingen waar de clanvosjes hun hoofdjes over zouden schudden. Zelf wilde hij niet dood maar, soms hielp hij anderen er wel in. Hij hield van doden en onnodig bloedvergieten. Hij viond het fijn en zijn hart dwong hem het ook te doen. Steeds weer opnieuw. Hij was ook geboren bij een groep vossen die ook die drang hadden. Hij groeide bij hen op en leerde de gemeenste trucjes en de geniepigste tactieken. Die vossen hadden hem gesmeedt naar wie hij nu was. Aleen waren ze niet voorbereidt geweest op zijn hnger naar macht en heerschapij. Hij had een greep gedaan naar de macht en hij wilde de leider worden van de groep maar, het mislukte. Of het was kruipen voor de anderen en de minste van de groep worden of weggaan. Hij koos voor het laatste en hij zal nooit meer in de groep van een ander gaan tenzij die groep van hemzelf was. Hij was van plan vandaag zijn droom uit te laten komen. Straks als de zon op het hoogste punt stond zou hij de tests gaan houden. Hij had vechters en slimerikken nodig. Zel was hij redelijk klein maar, door smerige trucjes, snelheid en listigheid was hij een goede vechter. In het gebied had hij overal verspreid dat er vandaag in deze grot de wannabe-test gehouden zal worden. Hier zou hij vossen tot het uiterste gaan testen in een een op een gevecht met de anderen. Hij grijnsde terwijl hij een smalle richel opliep. Hij was net breedt genoeg om er normaal overheen te lopen en hij ging omhoog. Aan het einde kwam je bij het gat aan de bovenkant. Monte stond nu bijna bovenop de grot en hij had een goed uitzicht over het gebergte en de heide. Een grijns sierde zijn lippen toen hij zag dat de zon op het hoogste punt stond. Dit was het moment. Dit was het moment waarop moest blijven of hij een groep vossen om zich heen kon verzamelen. Hij liep de grot weer in en hij hoorde iemand binnenkomen.

[alleen wannabe's]

Ice strompelde over de heide, af en toe zijn hoofd opheffend om naar de grote rotswand te kijken die nog ver voor hem een beschuttende muur om het gebied creëerde. Hij had gehoord dat een of andere moordzuchtige vos een groep wilde oprichten, met als doel alle Clans tot het laatste lid te doden. Dit was het moment waar hij zijn hele leven al op had gewacht. Hij moest in deze groep zien te komen. Zijn verleden mocht dan redelijk rustig zijn, op de gebruikelijke gevechten na. Zijn ouders zaten bij een Clan, en de eerste manen had hij in dezelfde Clan doorgebracht, tot hij een keer mee mocht vechten in een gevecht om Clangebied. Ice had zich helemaal in de strijd gegooid en beet in alles wat hij maar in zijn bek kon krijgen. Na het gevecht bleek pas hoe krachtig zijn aanvalstechniek bleek te zijn. In het bloedvergiet lagen 2 dode vossen. Een van de vossen was van de vijandige Clan, de ander was zijn vader. Raar genoeg had Ice voldoening gevonden in het doden van andere vossen. Toen de Clan ging rouwen bij het lijk van zijn vader, likte Ice geamuseerd zij poten schoon. Hij had de vacht van zijn nagels. Met een schok was hij er achter gekomen dat de haren aan zijn nagels precies hetzelfde roken als de vacht van zijn vader. Hij had zijn vader gedood. Eerlijk gezegd had het hem niet veel kunnen schelen, en nog steeds had hij geen spijt van het ongeluk. Maar hij wist wel dat hij weg moest gaan. Als zijn Clangenoten er achter waren gekomen dat hij zijn vader had gedood, zouden ze hem met z'n allen aanvallen, en ook al was hij sterk voor zijn leeftijd, hij zou het niet hebben overleefd. Diezelfde nacht was hij het kamp uit geslopen en hij had gerend, gerend tot hij erbij neerviel. Sinds dien had hij besloten dat het zielige Clanbestaan niks voor hem was geweest. Hij was gemaakt om te doden.
Bij de rotswand aangekomen, bleef Ice even staan. Trots keek hij omhoog. Niet dat hij iets had om trots op te zijn. Hij was een moordenaar. Hij doodde iedereen op zijn pad zonder reden als hij niet in zijn humeur was. Hij hoopte dat hij boven eindelijk zijn rust kon vinden. Hij zwierf nu al 4 jaar in zijn eentje rond, wat af en toe best eenzaam kon zijn. Deze groep zou hem de mogelijkheid bieden om tegen iemand in vertrouwen te kunnen praten zonder dat hij zijn vrijheid om iedereen te doden in moest leveren.
De geur van een onbekende vos nodigde Ice uit om de rotswand te beklimmen over de smalle richel. Kleine steentjes rolden weg onder zijn poten toen hij op het begin van de richel stapte. Dit zou een grote verandering in zijn leven worden. De richel leidde hem naar een grot. Voor hij de grot in ging, zorgde hij ervoor dat hij voorbereid op een aanval naar binnen ging. Hij moest op zijn hoede zijn. Met gemene vossen wist je nooit wie je moest vertrouwen. Toen Ice genoeg moed had verzameld, stapte hij met machtige passen de grot in. Niet ver van de ingang zat een verwilderde vos op zijn gemak naar het uitzicht te kijken. Ice probeerde een beetje dreigend over te komen. Misschien had hij dan een grotere kans om bij de groep te komen. "Ik heb gehoord dat er een groep tegen Clans word opgericht," begon hij met zijn zware stem. "En ik meld me."

-Sorry hoor, echt baggerpost...-

Altijd het zelfde verhaal. Alweer was hij weer te grof met de andere pups van zijn clan. Altijd weer het gezeik dat hij moest delen met vreemde clan vossen. Maar dit keer was hij het zat. Dat gezanik en dat hij zich niet eens een keer mocht uitleven. Dat hij nou net iets anders was als de rest. Als jonge vos wilde hij niet zo maar een beetje stoeien , Nee hij wilde meer zien. Vroeger wist hij nooit wat maar na een gevecht wist hij het. Het was dat die mizerige vossen onder zijn poten zat of in zijn bek. Hij kon niet eens stoppen na dat gevoel. Genieten als een pup die net zijn eerste prooi heeft mogen vange. Hoewel hij na een voor hem klein ongelukje in de clan verbannen gaf hij eerst niet op. Hij was gewent in een clan te horen maar elke keer riepen ze dat hij Gek was. Elke keer weer. Maakte niet eens uit waar . En na elke keer dat hij met geweld werdt weggesteurd werdt die haat erger. En ook dat gevoel. Zijn hart bonkte elke keer zo hard en elke keer ging het ook fout.
Door de bossen liep een rode vos. Crevan was altijd voor gek of gestord beschreven maar hij wist nu wel beter. Na 3 jaar te hebben rond gezworfen hoorde hij verhalen. Verhalen van een vos die presies dat gevoel moest snappen. Bloed en gejank van vossen. Crevan was het zat en was sterker gegroeid in de 3 jaar . Nu was hij niet alleen en andere zou hem zelfs snappen. Wie die vos ook was Crevan zou laten zien als het moet voelen dat hij er ook bij moest zijn.Na een Dag lopen kwam hij bij de grotten uit. De duffige geur van die grotten waren er duidelijk. Er hingen al twee geuren. Met zijn gele ogen keek hij naar boven. De zon stond op het hoogste punt. Een van de geuren was redelijk op veel plekken te vinden."dat moet hem zijn" bromde hij met een lage stem. Crevan praatte zelden dus zijn stem was een beetje Schor.
Daar zag hij twee vossen staan. Bijde kende hij niet maar een van hun twee was duidelijk de vos waar men het over had. Crevan zei nog niks en liep richting de die praatte. Wel uitkijkend wat er gedaan zou worden dus hield hij een meter of twee afstand. "Ik ben Crevan en net als de vos naast me heb ik gehoord dat je een Clan opricht" bromde hij zoals altijd. Intussen bestudeerde hij bijde vossen. Hij stond klaar als eentje hem zou aanvallen. Niet bedrijgend maar wel maakte hij zich groot.

(het kan zijn dat het niet in goede volgworde staat, ben het aan het oplossen)

Monte keek de donkere grot in. Een schaduw verscheen op de rotswand. Hij keek er geintreseert naar. Hij volgde alle bewegingen van de grote zwarte vos op de muur. Naarmate hij dichterbij kwam zag Monte zijn gestalte steeds duidelijker worden. Hij zag ook zijn ogen. Hij zei altijd: De ogen zijn de spiegel van de ziel. Hij keek diep in die ogen. Ze stonden naar zijn zin. Koud en gevoelloos zoals het bij zijn leden moest zijn. "Ik heb gehoord dat er een groep tegen clans wordt opgericht, en ik meld me" Zei de rekel die voor hem stond. Monte keek hem goedkeurend aan. "Naam, leeftijd en verleden." Zei hij kort. Zijn leden moesten hem begrijpen en zijn bevelen blindelings volgen. "Je moet genadeloos zijn, nergens bang voor en een verrot hart. Zulke vossen heb ik nodig om de clans op de huid te zitten. Ik duldt geen tegenspraak en als je precies bent zoals ik wil dat je bent schop je het nog ver." Zei hij met zijn kille en gevoelloze stem. "Kun je daar mee leven?" Hij keek in de ogen van de vos die voor hem stond. Hopelijk was dit een volwaardig lid. Een tweede vos kwam binnen. Monte lette niet zo erg naar zijn gezicht maar hij antwoordde: "Niks clan. Wij vechten tegen de clans. Ze plakken een plaatje op zichzelf en beweren dat zij de sterkten zijn. Clans vinden zichzelf de besten terwijl ze niets anders zijn als de rest." Hij keek de twee vossen aan. "Ik ga jullie testen en kijken waartoe jullie bereidt zijn. Jullie gaan laten zien op welke manier jullie een andere vos wegvagen. Jullie gaan vechten tot ik stop zeg." Hij grijnsde. Hij verheugde zich erop. Hij wilde zien hoe twee vossen elkaar te lijf gingen en ze daarna gewond nog wat laten doen maar, het vechten kwam eerst.


[niet mijn beste post]

"Ice, 5, maar beoordeel me niet om mijn leeftijd. Ik voel me jong, krachtig en ben bereid alle Clans uit te moorden, al kost het mijn leven." Ice pauzeerde even. De andere vos had gevraagd om zijn verleden. Hij had tijd nodig om hier over na te denken. Zijn verleden was bloederig, vol haat, littekens en flarden losse vacht. Niets nieuws dus. "Verleden zoals mijn toekomst. Vechten tegen Clans, vossen vermoorden." Hij zwiepte zijn staart wild heen en weer bij de gedachte aan de energie die hij altijd kreeg als hij vocht. Die energie voelde verslavend. Vaak vocht hij voor de lol, om dat goede gevoel te krijgen van die energie. "Je moet genadeloos zijn, nergens bang voor en een verrot hart. Zulke vossen heb ik nodig om de Clans op de huid te zitten. Ik duld geen tegenspraak en als je precies bent zoals ik wil dat je bent schop je het nog ver." Ice luisterde half. "Tegenspraak bepaal ik zelf wel. Ik blijf op mezelf. Ik kom voor vossen die ik kan vertrouwen, niet om me te laten commanderen," snauwde Ice. Hij liet de haren in zijn nek oprijzen, maakte grommende geluiden en zorgde ervoor dat zijn scherpe tanden goed zichtbaar waren. Mooi niet dat de vos tegenover hem hem zomaar zou kunnen commanderen! "Leiden is prima, leider zíjn, daar heb ik wat op tegen. Je wilt toch niet stiekem je eigen Clan opstarten?" Ice liet geen emoties zien en staarde de witte vos kwaad aan. Hij probeerde hem niet bang te maken, hij wilde alleen laten zien wat zijn voorwaarden waren. De kwade houding was een natuurlijke reactie.
Een andere vos trad de grot binnen. Hij stelde zich voor als Crevan. De naam zei Ice niet veel, maar die geur herkende hij. Misschien had hij deze vos vaker gezien? De witte vos snauwde Crevan af om zijn opmerking over Clans. Ongeduldig ging hij op zijn plaats zitten en keek de twee vossen aan, nog steeds met een woeste blik in zijn ogen.
"Ik ga jullie testen en kijken waartoe jullie bereidt zijn. Jullie gaan laten zien op welke manier jullie een andere vos wegvagen." Opgewonden liet Ice zijn staart bewegen. Mocht hij vechten met de andere vos? Snel bekeek hij Crevan en schatte zijn kansen op winnen redelijk hoog in. "Jullie gaan vechten tot ik stop zeg." Bij het woord vechten sprong Ice meteen op, wierp zijn kwade blik op Crevan en nam weer een vijandelijke houding aan. Hij negeerde de witte vos, maar wist dat hij werd aangekeken door de scherpe ogen. "Moet ik rustig aan doen, of mag ik voluit gaan?" vroeg hij gedeeltelijk aan beide vossen, maar het antwoord maakte hem niet uit. Hij zou doorgaan tot zijn tegenstander bewegingloos op de grond zou liggen. En de witte vos zou hem niet kunnen stoppen.

"Tegenspraak bepaal ik zelf wel. Ik blijf op mezelf. Ik kom voor vossen die ik kan vertrouwen, niet om me te laten commanderen," Monte lacht. Voor hem stond een jong beest die alleen maar, aan bloed kon denken maar, vor de rest zijin hersenen niet gebruikte. Zo was hij vroeger ook maar, je moest leren je in te houden en tactisch na te denken. Hij vondt de jonge vos wel amusant. Gebrand op moorden maar, dan wel in het wilde weg. Hij keek hem diep in de ogen aan en zei met zijn sluwe stem: "Geen een groep is ver gekomen zonder dicipline en leiding. Ik ben de leiding en jij de dicipline. We vervullen beide een belangrijke rol en we kunnen niet zonder elkaar. Met die gedachte moeten we optrekken tegen de clans en als je het er niet mee eens ben ga je maar, alleen om te pletter te lopen tegen hun grote aantal." Hij negeerde de kwade blik en keek dominant terug. Zijn houding was vriendschapelijk maar, toch wat vijandelijk maar, boven alles sluw en slim. Monte had ze op allemaal op een rijtje en hij kon die jonge vos aan. "Moet ik rustig aan doen, of mag ik voluit gaan?" Vroeg de vos. Hij stelde wel goede vragen. Hij wilde vechtlust zien maar, de vossen niet teveel beschadigen. "Doe maar rustig aan."Zei hij. 'Misschien zal deze vos later je broeder in de strijd zijn en laat vooral je tactiek zien. Ik wil zien hoe slim jullie vechten." Hij keek nog naar de vossen. Watren ze er klaar voor of waren er nog vragen?


[heeft geen zin om lang te posten]

Met een schok keerde Ice zijn hoofd en keek recht in Monte's ogen. "Rustig aan?" vroeg hij een beetje verbaasd. "Betekend dat dan dat er geen gewonden gaan vallen?" Hij liet een sarcastische bedroefdheid in zijn stem horen. ”En ook dat bepaal ik zelf wel.” Hij voelde zich nog steeds ene beetje vereerd dat Monte had gezegd dat Ice de discipline had, maar toen hem werd gezegd dat hij beter op kon rotten als hij geen leider duldde, was het complimentje snel weggevaagd. Eigenlijk begon hij nu al een beetje een hekel te krijgen aan zijn toekomstige leidinggevende broeder. En Ice kennende liet hij niet zomaar over zich heen lopen. Hij vocht niet met woorden, hij vocht met klauwen. Hoe gemener een gevecht was, hoe meer Ice er van kon genieten. Opeens bedacht hij dat hij niet eens wist wat voor vos zijn “leider” zou worden. Misschien had hij wel grote praatjes, maar vocht hij als een pup. Dan waren zijn gemene uitspraken een masker om zijn zielige vechttechnieken te verbergen.
Ice ging voor de witte vos zitten en nam een dreigende houding aan. Haren recht overeind, tanden ontbloot, ogen half dichtgeknepen. ”Laat maar eens zien wat jíj allemaal niet kunt.” Met een snelle beweging gooide hij zichzelf op Monte en samen rolden ze een paar keer over de ijskoude grond van de grot. Venijnige steentjes prikten in zijn vacht. Het deerde hem niet, hij kon wel tegen een stootje. Grommend duwde hij de witte vos van zich af, die een beetje verward naar achter schoot. Vlug haalde Ice uit met zijn vlijmscherpe nagels en liet zijn nagels door de geklitte vacht glijden. Hij rook bloed, maar hij wist niet zeker of het uit een wond van Monte kwam, of het een van zijn nagels waren die ergens in de geklitte vacht was gescheurd. ”Kom dan,” daagde Ice zijn tegenstander uit. “Ik dacht dat je zei dat je zo sterk was.” Hij hapte naar Monte’s kop, maar miste. ”Ben je van plan zo de Clans te lijf te gaan?”

Met een blik waarin alleen moordlust in te zien was keek Caïrha de bos voor haar aan. Hij had haar uitgedaagd en nu zal hij de prijs ervoor met zijn leven betalen. Zonder een waarschuwing schoot de vos ineens op haar af. Caïrha moest toegeven dat ze de aanval niet had zien aankomen, maar toch kon ze nog net een stuk of twee passen opzij zetten zodat de rekel los tegen de boom die achter haar ston knalde. Een kleine, gemene grijns speelde om haar snuit toen de vos zich woest naar haar omdraaide en terug een aanval begon en weer kon hij niet door Caïrha's verdediging breken. Na dit nog een paar keer herhaald te hè en had ze er toch genoeg van. De oranje vos speelde graag met haar slachtoffers, maar ooit moest het stoppen. Toen de rekel voor de tiende keer op haar af sprinte, liet ze hem struikelen en zette haar poot op zijn rug. "Ik denk dat we genoeg gespeeld hebben voor vandaag. Vind je ook niet?" vroeg ze op een poeslieve toon, zette haar poot op de nek van de vos die haar had durven uitdagen en zette kracht. Even spartelde hij nog tegen, maar toen Caïrhe haar volle gewicht op zijn nek had gezet en een droge krak hoorde, lag hij bewegingsloos op de grond. Nu kon ze eindelijk gaan kennismaken met de vos die al de clans wilden uitroeien en zich melden. Ze had zich altijd al geërgerd aan die vossen die leuk samen jaagden en elkaar pootje vasthielden, jat. Na een paar minuten kwam ze aan in de grot waar al twee vossen vechtend over de grond rolden. Een van die vossen zal waarschijnlijk wel diegene zijn die het idee had om de clans uit te roeien, want de vos die daar gewoon maar zat straalde niet echt het geen uit wat ze zocht. Met een geamuseerde blik in haar ogen ging Caïrha naast de vos zitten die niet in het gevecht verwikkeld was en keek met belangstelling naar het gevecht. "Konden jullie niet op mij wachten voor jullie begonnen met spelen?"

Monte keek in de ogen van Ice. In die ogen zag hij vuur. Deze vos wilde bloed zien en vechten maar, hij moest leren zich in te houden en goed in de verdediging te gaan zodat, hij kon wachten opn de unieke kans om bijna metee de doodslag te geven. Vechten was geen spel. Het was pure inzicht en tactiek en alleen daardoor kon je onoverwinnelijk worden en als hij zij leden dat leerde en als ze dat door hadden werden zo sterk en zouden ze als een vos alle clans vernietigen.Hij zei "Zoals ik net al zeg. Ik wil alleen je tactiek zien. Ik wil mijn toekomstige zonen niet beschadigen." Hij haalde even adem. "Als ik weet hoe je vecht kan ik je leren nog beter te vechten en zo vernietigen we de clans en kun je zoveel schedels inslaan als je wilt. Begrijp je?" Monte keek in de ogen van Ice, die voor hem ging zitten. "Laat maar eens zien wat je kunt." Zei hij en vlak daarna sprong hij op Monte en rolde samen met hem over de grond. Er lagen hier scherpe steentjes waar Monte Ice zo hard mogenlijk tegen aan duwde als hij ze kans kreeg. Het deed hem niet veel maar, alle kleine beetje helpen. Hij voelde de nagel van Ice door zijn vacht heen. Even voelde hij er een over zijn huid schrapen maar, die veroorzaakte maar een sneetje. Monte werd naar achter geduwd waar hij door reactie naar achter schoot voor De tanden van Ice die langs zijn kop maaiden. Er kwam een moervos binnen die zei: "Konden jullie niet op mij wachten?" Monte wendde zijn kop niet af en siste: "Je bent laat en ik ben bezig met deze rebbel." Hij Bestudeerde razendsnel De houding van Ice die helemaal op hem gericht was. Je kon zien dat hij niet nadacht maar ervoor ging. Met vechtlust was niets mis maar, dit was roekeloos. Monte sprong razendsnel opzj naar de zij van Ice en besprong hem en liet het lichaam op de grond stortten. Hij zette zijn tanden in de nek van Ice. Niet op een gevaarlijke plek waar hij hem kon doden maar, op een pijnlijke plek als waarschuwing dat als hij wilde gewoon zijn slagader door kon bijten. Hij wilde Ice niet gelijk doden. Misschien werd hij later wel een bloedbroeder.

Ice sloot zich helemaal af van de buitenwereld als hij vocht. Het enige wat hij nog kon zien was zijn tegenstander, het enige wat hij nog kon horen waren de gemene grommen, het enige wat hij nog kon ruiken was bloed. Hij was niet gewend dat zijn gevecht werd onderbroken, en wierp verstoort een blik naar de vos die net de grot binnen was gekomen. Een moervos. Ice liet een spottende grom horen. Dacht zij het tot een lid van Monte's groep te halen? Meteen concentreerde hij zich weer op zijn doelwit. "Je bent laat en ik ben bezig met deze rebel." Weer liet Ice een spottende grom horen. Rebel? Moordenaar, zou hij bedoelen. Nog voor Ice commentaar kon geven, stortte de witte vos zich op Ice's zij. Ice had geen tijd zich om te draaien en voelde hoe een zwaar gewicht hem tegen de grond drukte. Scherpe tanden beten in zijn nek. Ice voelde dat Monte niet zijn best deed hem te bijten. Als Monte een echte moordenaar was, had hij nu wel Ice's slagader doorgebeten. Hierdoor werd Ice alleen nog maar kwader. Kon hij niet eens op tegen een van zijn toekomstige leden? "Ben je bang, vosje?" gromde Ice met een beetje een samengeknepen stem. Met een plotselinge kracht vanuit zijn vrije achterpoten kon hij zich omdraaien en kwam nu op Monte terecht. Een zachte 'oempf' was te horen van de vos onder hem. Ice beet behendig in Monte's staart, zodat de witte vos minder goed zijn evenwicht zou kunnen houden met zijn gewonde staart. Daarna hield hij een paar sprongen afstand van de witte vos. Hij hijgde van vermoeidheid, wat raar was. Hij werd nooit moe van gevechten. Het gaf hem alleen maar meer energie en doorzettingsvermogen. Ice vervloekte zijn oudere leeftijd in stilte. Toen Monte geen moeite meer leek te doen om omhoog te krabbelen, stak Ice fier zijn kop in de lucht. Uit de hoogte draaide hij zich om en liep langzaam op de moervos af. "Als ik jou was, zou ik je bij een andere groep aansluiten. Deze leider is een leider van niks." Rustig begon hij zijn nekwond te likken door zijn poot eroverheen te halen. Het prikte, maar het voelde als een overwinning. Het was het waard geweest om de andere vossen te laten zien hoe slap hun toekomstige leider wel niet was. Ice zou een betere leider zijn. Misschien had hij deze vossen wel zo gefascineerd dat ze hem als leider wilden. Ice grinnikte. Dat was een bevredigend vooruitzicht.

{Verrassingsaanval van Monte? Hinthint}