Laying down in the flowers

Midden in een prachtige wei met bloemen lag een kleine, sneeuwwitte vos, te staren in het donker van de nacht. Ze lag al sinds het aanbreken van de ochtend te staren naar het punt tussen de twee bomen waar ze twee jaar geleden geboren was. Dat deed ze elk jaar, op de dag van haar geboorte keerde ze terug naar haar geboorteplaats en zou daar de hele nacht blijven. Dit deed ze om haar herinneringen aan haar ouders weer door haar door te laten dringen, zodat ze zou onthouden dat er vroeger mensen van haar gehouden hadden. Even vielen de ogen van de kleine moervos dicht, maar die vlogen meteen weer open toen ze iets hoorde ritselen in de struikjes vlak naast de twee bomen waartussen ze geboren was. Zweigend stond ze op en liep ze er naar toe, zonder een blik op de struiken te werpen liep ze erlangs en liet ze de eekhoorn die daar waarschijnlijk zat voor wat het was. Met haar hoofd gebogen liep ze naar de twee bomen en ging ze er tussen liggen. Diep bedroefd legde ze haar hoofd langzaam neer op haar poten en staarde ze weer somber voor zich uit. Inplaats van dat ze haar derde levensjaar vrolijk zou vieren, zou ze somber hier de hele nacht blijven liggen. Kenteq miste haar ouders nog steeds elke dag, en het werd steeds erger omdat ze na al die jaren nog steeds niet wist wat er nou precies met haar ouders gebeurdt waren. Dagelijks pijnigde ze haar hersens erover, maar ze kwam maar niet tot de oplossing van het raadsel waar ze al één en een half jaar mee bezig was. Even vroette Kenteq met haar neus in de aarde en snoof de lucht op, op zoek naar een zwakke, laatste geur van haar ouders die ze niet meer had gezien sinds ze een half jaar oud was. Maar het was tevergeefs, de geuren waren allang weg, ze zou haar ouders nooit meer ruiken. Ze moest zich erbij neerleggen, en niet meer terug keren naar deze sombere plek, maar ze kon het niet. Elke keer dat ze hier kwam hoopte ze dat haar ouders en familie hier in levende lijven zouden staan, maar elke keer weer bekroop de teleurstelling haar wanneer het weer even leeg en verlaten was als altijd. Zachtjes rolde er een traan over de wang van de schuwe vos die tussen de twee bomen lag, en begon ze haar hersenen weer te pijnigen over het raadsel van haar ouders. Toen het al een hele tijd na middernacht was kon ze er niks meer aan doen, de ogen van Kenteq vielen dicht, en ze zonk diep weg in een rusteloze slaap met nachtmerries over wat er met haar ouders gebeurdt zou kunnen zijn. Het zag er raar uit, zo'n prachtige sneeuwwitte vos die schuw en in elkaar gekropen tussen twee bomen lag. Maar Kenteq was ook raar, ze was geen normale vos. Spoedig zou daar iemand achterkomen, maar wie was nog de vraag.

[Aaaah, m'n eerste rpg post op Fl!]

EDIT: Sorry! Ik was tegelijkertijd een post aan het schrijven op wolfstory en raakte dus in de war xD

Als dubbelposten niet is toegestaan mag ie verwijderd worden
-Ben jij een wolf, Kenteq?-

Een beetje verdwaald strompelde Raine door een bloemenzee dat ver verwijderd was van haar veilige kamp. Ze wist niet waar ze mee bezig was, maar ze zocht kruiden, zoals altijd als ze het kamp verliet. Het was rustig geweest sinds de laatste gevechten om Clangebieden, die uiteindelijk niet verdeeld waren. Ergens wist Raine dat het nooit goed kon zijn, zo stil als het was. Een van de Clans was zich nu vast aan het voorbereiden op een volgende aanval. Raine voelde zich wel in het voordeel, omdat hun kamp was omringd door een groot meer, en aangezien alleen de Clan of Sparkling Water goed kon zwemmen, wist ze zeker dat zij niet als eersten zouden worden aangevallen.
Raine opende haar bekje en ving allerlei geuren op. Ze rook bloemen, wat haar altijd opvrolijkte en op een vreemde manier ergens aan deed denken. Altijd als ze de heerlijke, zoete geur van bloemen rook fleurde er iets in haar hartje op, iets vertrouwds. Maar ze kon er maar niet achter komen waar het vandaan kwam. Een andere geur die ze opving was de geur van rozemarijnplantjes. Opgewekt huppelde ze naar de plantjes toe en snoof de heerlijke geur diep in. Nog iets waar ze vrolijk van werd: haar kruiden. Zij was een van de bijzondere vossen die wist wat ze met de plantjes moest en kon doen. Ze kon Clangenoten beter maken zonder dat een van hen wist hoe ze dat deed. Het was grappig hoe mysterieus het hele Healergedoe was, maar het gaf haar ook een reden om wat afstand te nemen van de wereld, zodat ze in haar eigen wereldje de kruidenpapjes klaar kon maken.
Raine nam wat plantjes in haar bek en trippelde verder, haar neus hoog in de lucht. Plotseling bleef ze staan en voelde ze een ongewenste rilling over haar rug trekken. Rook ze een andere vos? Ze spitste haar oren maar hoorde alleen de wind die tussen de bomen en de bloemen waaide. Haar zicht werd belemmerd door de bloemen in wel duizend verschillende kleuren. Op haar hoede besloot ze haar neus te volgen. Deze bracht haar naar een hoopje witte vacht dat tussen twee bomen langzaam op en neer bewoog. Haar ogen werden groot van angst toen ze de geur van vijandige Clan rook die zat vastgeplakt aan de witte vacht. Haar gevoel zei dat ze weg moest rennen, maar als een soort van versteend bleef ze maar staren. Moest ze aanvallen? Net toen ze ongemakkelijk over haar schouder keek om te zien of het geen valstrik was, bewoog de kop van de vos omhoog. Raine schoot in de aanvalshouding en gromde, terwijl ze de rozemarijnplantjes op de grond liet vallen. Adrenaline lieten haar poten jeuken. Opgefokt wachtte ze op de reactie van de witte vos.

"Kenteq! Er is weer een vos aangevallen! Je moet haar meteen helpen, ze is ernstig gewond!" Klonk een stem uit de duisternis. Op een drafje holde Kenteq naar de ziekenboeg van haar clan toe, ze zag een mooie sneeuwwitte wolf zwaargewond midden in het kamp liggen. De vos had nog zwakke stuiptrekkingen in haar poten, maar voor de rest leek het alsof ze dood was. Zo snel mogelijk snelde Kenteq naar haar eigen hol waar haar voorraad van geneeskrachtige kuiden opgeslagen lag. Bliksemsnel vroette ze met haar neus in de stapeltjes kruiden, op zoek naar de perfecte bloem voor zo'n ernstige verwonding, maar net het kruid wat ze nodig had lag er niet. Het enige wat de schuwe kleine moervos kon vinden waren een paar speciale kruiden die zorgde dat de pijn minder werdt. Met haar bek vol met walgelijk smakende pijnstillers snelde ze terug naar de gewonden vos. Kenteq maakte een vies ruikend papje van de pijnstillers en smeerde het zo goed mogelijk op de ernstige wonden van de vos. Met bedroefde ogen keek ze naar het tafereel, naar de vos die langzaam haar lichaam zou verlaten en nooit meer levend terug zou te zien op aarde. Opeens vloog er een herinnering door het hart van de sneeuwwitte vos, ze wist wie dit clan lid was, het was haar bloedeigen moeder die ze in jaren niet meer had gezien. De droefigheid besloeg haar ogen toen ze de laatste stuiptrekking van haar moeder zag en het lichaam niet meer ademde. Benomen door verdriet rende ze het kamp uit en zocht een plek om weer tot haar zelf te komen. Op het moment dat ze wou gaan liggen werd ze besprongen door een aggresiefe vos, ze was ten doodde opgeschreven.

Met een schok deed Kenteq haar ogen open en hief ze haar kop op. Nog duf van haar nachtmerrie die ze niet meer kon herrineren keek ze recht in de ogen van een rode vos. Geschrokken sprong ze meteen op en deed een paar sierlijke passen naar achteren. Met haar oren in haar nek keek ze de vos recht aan. Ze hieldt niet van contact met andere vossen, alleen de gewonde vossen van haar clan mochten haar benaderen, en dan hadden die vossen nog geluk. Verbaasd keek ze naar de vos voor haar die nu in de aanvalshouding schoot en begon te grommen. Kwaad veranderde Kenteq ook van houding en gromde, ze was dan wel schuw, maar niet bang. Dreigend zette ze een paar kleine stapjes naar voren, klaar om aan te vallen toen ineens een rare gedachte haar hoofd binnenkwam vliegen. De geur kwam haar bekend voor en het leek alsof ze de vos eerder gezien had. Alsof ze door een wesp was gestoken wist ze het, deze vos was hier op de zelfde plek, op de zelfde dag en door de zelfde moeder gebaard. Verbaasd zakte Kenteq terug in haar normale houding en zei ze zachtjes met een schuw stemmetje, "Raine? Ben jij het Raine?" haar stem was lang niet meer gebruikt omdat ze zo min mogelijk bij andere vossen in de buurt was, hierdoor klonk het heel zacht, maar toch helder en vloeiend. Een adrelaline golfde door haar lijf, als die rode vos haar ook herkende, wat zou er dan gebeuren? Gespannen wachte ze af, benieuwd of ze haar voregere zusje had teruggevonden.

- Weer wolven? x'D -

Raine zag hoe de witte vos opsprong toen ze haar ontdekte en voorzichtig achteruit liep, klaar om aan te vallen. Net op het moment dat Raine voelde dat ze moest aanvallen, deed de andere vos iets heel ongewoons. De vos ontspande zich en zei zacht: "Raine? Ben jij het Raine?" Verward schudde Raine haar kop. Hoe kon de andere vos weten hoe ze heette? Nog meer uit haar humeur gebracht liet ze een waarschuwende grom uit haar bek klinken. "En wie ben jij dan?" Ze voelde zich niet verplicht om op een antwoord te wachten en kwam wat meer naar voren. Ze maakte zich zo groot mogelijk, maar ook al waren allebei de vossen klein van formaat, lukte Raine het niet om zich groter te maken dan de andere vos. Ze zette haar haren op, schoof haar poten verder uit elkaar en zwiepte boos met haar staart heen en weer. Geef antwoord!" beval Raine de andere vos. Waarom was de witte moervos niet bang voor haar?"Ik ken jou niet, maar ik ruik dat je van een andere Clan ben. Denk maar niet dat ik me ga inhouden omdat jij mijn naam weet. Ik scheur je aan stukken!" Zonder waarschuwing haalde Raine uit met haar poot. Ze voelde hoe haar nagels door de witte vacht kamden, en toen ze haar poot weer terug haalde zaten er plukjes wit haar om haar nagels geplakt. Ze duwde haar oren nog verder in haar nek en ontblootte haar tanden, waarbij een twee rijen scherpe tanden tevoorschijn kwamen. Raine hoopte de andere vos hiermee af te schrikken. Het kon niet dat de witte vos zo rustig bleef bij de nabijheid van een andere Clan. Na de onenigheid over Clangebieden kon niemand elkaar meer vertrouwen, en moest je dus overal op je hoede zijn. Hoe kwam deze vos er dan bij dat ze een uitzondering zou maken?

-Kort...-

Nog meer uit haar humeur gebracht schudde de rode vos met haar hoofd en stootte ongenoegelijk een paar woorden uit, "En wie ben jij dan"[i] zei Raine arrogant. Ze zette een paar stappen naar voren en probeerde boven Kenteq uit te torenen, maar dat wat tevergeefs. Ze waren ongeveer de zelfde lengte, wat te verklaren was aan dat ze dezelfde ouders hadden. Kenteq besloot om een even te wachten met antwoord geven, ze was benieuwd hoe de vos zou reageren als ze angstvallig stil bleef. Rustig ademde ze in en uit, haar lichaam deinde mee op haar ademhaling. Op het moment dat Kenteq antwoord wou geven besloot Raine blijkbaar dat ze al lang genoeg had gewacht [i]"Geef antwoord" schreeuwde ze haar toe. Verbaasd trok ze een wenbrouw op, maar liet die meteen weer zakken. Ze had geen zin in een gevecht, daar was Kenteq nou eenmaal niet op gemaakt. Het liefst zou ze zo ver mogelijk van andere vossen uit de buurt blijven, maar héél soms kon ze er nou eenmaal niet omheen en moest ze de confrontatie aangaan. "Ik? Ik heet Kenteq," Sprak ze met vloeiend met haar zachte amper gebruikte stem. Ik ken jou niet, maar ik ruik dat je van een andere Clan ben. Denk maar niet dat ik me ga inhouden omdat jij mijn naam weet. Ik scheur je aan stukken!" Waren de volgende agressiefe worden van de vos. Beduust keek Kenteq naar de vos en bedacht zorgvuldig en geduldig een antwoord. "Ik zal even reageren op je woorden, want dit vindt ik nodig" Meldde Kenteq zacht aan Raine, ze vond het raar dat ze zo durfde te praten tegen een andere vos. "Ten eerste, je kent me wel maar je weet het niet meer. ten tweede, ja, ik kom uit een andere clan, ik ben healer bij de moorland foxes, en jij zit bij de clan of sparkling water, toch? En ik ben niet bang voor jou, ik kan mezelf goed verdedigen als ik wil, maar ik hou gewoon niet van gevechten." waren haar zachte maar duidelijk hoorbare woorden.
Opeens, zonder waarschuwing besloot Raine om aan te valllen. Een scherpe poot sneed langs de wang van de witte moervos. Een diepe snee zat nu in haar wang. De rode vos liet een rij met messcherpe tanden zien door haar lip omhoog te trekken. Kenteq besloot om haar sluwheid in de streid te gooien en legde haar oren plat in haar nek als teken van zwakte. Snel dook ze om de grond en ging op haar rug liggen. In feite was het een scheinbeweging, ze zou de aanval inzetten wanneer Raine dacht dat ze al gewonnen had.

Kenteq… Vreemd genoeg kwam de naam haar bekend voor. Raine wilde niet aan haar absurde gedachte toegeven. Natuurlijk kende ze de andere vos niet. Voor zover ze wist waren haar ouders en enige zusje al lang geleden gedood. Misschien probeerde deze vos een spelletje met haar te spelen, haar gek te maken zodat ze verward zou zijn terwijl ze werd opengereten door de scherpe nagels van haar tegenstander. Nee, daar trapte ze niet in. Daar was ze veel te slim voor.
"Ik zal even reageren op je woorden, want dit vindt ik nodig," ging Kenteq verder na Raine’s dreigende woorden. "Ten eerste, je kent me wel maar je weet het niet meer. Ten tweede, ja, ik kom uit een andere Clan, ik ben Healer van de Moorland Foxes, en jij zit bij de Clan of Sparkling Water, toch? Ik ben niet bang voor jou, ik kan mezelf goed verdedigen als ik wil, maar ik hou gewoon niet van gevechten." Raine schudde ongelovig haar kop. Hoe wist die vos dat allemaal? Was het een spion? En wat bedoelde ze met je kent me wel, maar je weet het niet meer?
De uithaal had een pijnlijk uitziende snee in de witte vos’ wang gemaakt. Het rode bloed dat uit de wond liep was een mooi contrast met de spierwitte vacht. Even dacht Raine aan het perfecte kruid voor deze wond om hem snel te laten genezen, toen ze zich herinnerde dat ze een gevecht was begonnen. Ze had geleerd altijd alert te blijven tijdens gevechten omdat de tegenstander onverwachte dingen kon doen, waar je altijd op voorbereid moet zijn. Maar tot Raine’s grote verbazing en ongeloof zag ze dat Kenteq de strijd nu al leek op te geven. De witte vos liet zich op de grond vallen. Nu lag ze op haar rug, terwijl Raine met grote ogen toekeek. Had ze het gevecht nu al gewonnen? Voorzichtig, nog steeds op haar hoede, ging ze zitten. Ze zag hoe de onbeschermde, witte buik haar toelachte, hoe aantrekkelijk hij naar haar staarde. Raine wist dat een simpele uithaal met haar poot zeker niet genoeg was geweest om Kenteq tegen de grond te slaan. Er ontsnapte een gemene grinnik uit haar bek. "Was dat al genoeg voor je? Hoezo ‘Ik kan mezelf goed verdedigen’. Pas maar op, ik ben zeker niet de sterkste die je hier tegenkomt in dit gebied. Als ik jou was zou ik terug gaan naar je veilige Clan. Je brengt je eigen leven in gevaar." Raine snoof en keek neer op de vos. Ze probeerde iets bekends in haar te ontdekken. Je kent me wel, maar je weet het niet meer. Raine zocht naar kenmerken die ze zelf ook had. Allebei waren ze klein, maar verder kon ze geen gelijkenissen vinden. Het was dus onmogelijk dat zij zusjes waren. Ergens voelde Raine een beetje medelijden met Kenteq. Misschien verwarde ze haar met iemand anders. De woeste blik in haar ogen verdween en maakte plaats voor een blik vol medelijden. Ze had deze vos niet zo hard aan moeten pakken. Ze was gewoon een beetje nieuwsgierig geweest en hoopte een bekend iemand te zien, wat Raine dus duidelijk niet was geweest. Toen de moervos nog steeds geen aanstalten had gemaakt om overeind te komen, schoot het beeld van wegbreeplantjes die ze aan de rand van het bloemenveld had zien staan door haar hoofd. Wegbree zou ervoor zorgen dat de snee in Kenteqs wang zou stoppen met bloeden. Net toen ze zich om wilde draaien om de plantjes te plukken en naast de gewonde vos neer te leggen, bedacht ze dat Kenteq had gezegd dat ze zelf een Healer was. Het deed haar denken aan toen ze zelf nog jong was. Ze ging altijd met haar zusjes allerlei kruiden plukken om er vervolgens allerlei vieze papjes van te maken die hun ouders dan op moesten drinken. Er werd altijd tegen ze gezegd dat hun toekomst als Healer zo goed als vast stond. Raine genoot bij het idee hoe trots hun ouders waren toen ze samen Healerleerlingen waren. Maar nog voor ze daadwerkelijk Healer werden, stierven hun ouders. Er is haar nooit verteld hoe ze waren gestorven, wat een van de redenen was waarom Raine besloot samen met haar zusje weg te lopen van de Clan. De onbedoelde gevolgen waren dat zij en haar zusje verdwaald raakten in het woud, waarna ze elkaar in een gevecht met een everzwijn kwijt waren geraakt. Raine was er altijd vanuit gegaan dat haar zusje was gedood door het everzwijn. Ze dacht er liever niet aan terug, maar dit was wel het verhaal dat ze grotendeels bij haar nieuwe Clan, de Clan of Sparkling Water, heeft verteld, waarna ze was aangenomen als Healer. Ze wist zeker dat haar ouders trots waren geweest op haar. Haar ouders, haar zusje…
Een bijna onhoorbare snik ontsnapte Raine. Ze wilde niet laten zien hoe kwetsbaar ze was aan Kenteq. Ze was niet kwetsbaar. Ze was een mentaal sterke vos. Ze rukte zichzelf uit haar gedachten en keek weer naar de witte vos die nog steeds op haar rug lag. "Sta op en vecht verder," dwong ze zichzelf te zeggen om zichzelf een houding te kunnen geven.

- Lange post om mijn korte goed te maken ^^ -

Kenteq kon zichzelf wel voor haar kop slaan. Ze had zojuist gezegd dat ze healer was in de Clan of Moorland Foxes, voor een deel was dat gelogen. Ze zat inderdaad bij de Clan Moorland Foxes, maar niet als healer, alhoewel ze dat wel graag wou zijn, dat was haar grootste droom. Ze was een gewone allerdaagse warrior, niks bijzonders dus. Opzich zou ze het wel aan kunnen om healer te zijn van een clan, maar de alpha had haar geweigerd. Er was een kans dat ze later alsnog healer kon zijn, maar die kans was klein. Verdriet schoot haar lijf te binnen, de herinnering van vroeger die kwamen opdagen deden pijn. Ze herinnerde zich dat toen zij en haar zusje klein waren, ze leerling healer waren in hun toenmaligen roedel. Samen gingen ze in de bossen rond hun clan gebied op zoek naar allerlij zeldzame kruiden en bloemen. Samen maaktten ze er dan een papje van die tegen een bepaald kwaaldje hielp. Samen proeften ze het dan en samen moesten ze kokhalzen omdat het gewoon vreselijk vies was. Oftewel, zij en haar zusje deden alles samen, ze waren gewoon niet te schijden. Tot de dag dat ze vermoedelijk voor altijd gescheiden zouden blijven, de dag vlak na de mysterieuse verdwijning van hun ouders. Ze hadden bijna hun opleiding als healer afgerond, maar opgegeten door verdriet besloten ze om weg te lopen van hun Clan. Toen ze al een heel eind weg van de verzamelplek van hun Clan waren werden ze aangevallen door een wild everzwijn, Kenteq dat dat haar zusje daaraan was overleden, en blijbaar dacht haar zusje dat ook van haar.
Maar heel onverwachts, stond haar zusje hier duidelijk voor haar. Kenteq herkende haar, maar blijkbaar herkende Raine haar niet.
Nog steeds lag Kenteq op haar rug, haar buik uitnodigend naar Raine uitgestoken. Het werkte, Raine ging zitten en een gemene grinnik was hoorbaar.
"Was dat al genoeg voor je? Hoezo ‘Ik kan mezelf goed verdedigen’. Pas maar op, ik ben zeker niet de sterkste die je hier tegenkomt in dit gebied. Als ik jou was zou ik terug gaan naar je veilige Clan. Je brengt je eigen leven in gevaar." Kenteq kon wel lachen van plezier, de vos trapte er met open ogen in, wanneer Raine het echt niet meer zou verwachten zou ze aanvallen, maar niet ernstig verwonden. Het was tenslotte haar zus. Even vielen de ogen van Kenteq op de rozenmarijnplantjes die voor de poten van Raine lagen. Blijkbaar had zij het wel tot healer geschopt bij haar Clan. Een vlaag van verdriet vloog opnieuw door haar heen, haar ouders zouden nu vast niet trots op haar zijn. Verbaasd zette Kenteq opnieuw haar grote puppy ogen op toen bleek dat Raine besloot dat het gevecht nog niet voorbij was. Een zachtje piep was hoorbaar uit het keeltje van de witte vos, maar nog geen seconde daarna verandere haar houding. Binnen minder dan een seconden vloog Kenteq op en schoot langs de vos heen. Voordat die tijd had om om te draaien was Kenteq al omgedraaid en sprong bovenop de rug van Raine. Haar klauwen gleden langs haar buik en met haar bek gaf ze een zachte hap in haar oor. Behoedzaam liet ze weer los en strompelde ze achteruit. Met haar eindeloze zachte, vloeinde stem, stootte ze met moeite een paar belangrijke woorden uit, "Raine, ik ben je zus, Kenteq. Je lijkt nog steeds even veel op papa als eerst." Met grote, bijna betraande ogen keek ze met een grote moeite haar in de ogen aan. Ze meende dat Raine nog altijd evenveel op haar vader leek als eerst, hun vader was een vuurrode vos, hun moeder een sneeuwwitte. Dus het klopte helemaal. Alles klopte, nu maar wachten of Raine er ook net zo over dacht.

(Nu alleen maar vossen xD)

Raine werd totaal overvallen toen Kenteq besloot omhoog te komen. Ze was even de weg kwijt toen de witte vos niet meer voor haar stond, maar al snel voelde ze een zwaar gewicht op haar rug die haar tegen de grond duwde. Met haar poten onder zich geklemd kon ze zich niet verweren tegen de verrassingsaanval. Scherpe klauwen krabden haar buikvacht aan flarden en Raine schreeuwde het uit van pijn. Ze probeerde haar kop te draaien en zocht naar onbeschermde ledematen waar ze zich in vast kon zetten, maar haar kop werd in bedwang gehouden door een beet in haar oor. Tot haar grote verbazing deed het minder zeer dan ze had verwacht. Een argwanend gevoel zette haar weer aan het denken, maar ze moest zich concentreren op het gevecht. Ze voelde hoe haar buikvacht nat werd. De klauwen waren blijkbaar door haar vacht gedrongen en hadden sneetjes achtergelaten in haar buik. Raine snakte naar adem toen de witte vos haar losliet. “Raine, ik ben je zus Kenteq. Je lijkt nog steeds even veel op papa als eerst.” Kwaad keek Raine in de droevige ogen van haar tegenstander. Ze kon het wel uitschreeuwen van woede, zo kwaad was ze. Hoe wist Kenteq over haar vader? Plotseling verblind door stekende pijn van haar buik, liet Raine zich op haar zei vallen en krulde zichzelf jammerend op. “Ik weet niet wie je bent, maar je hebt gewonnen,” gaf ze toe en ze kermde van de pijn die steeds erger werd. “Ik ken je niet, Kenteq. Mijn zusje is lang geleden gedood door een everzwijn, mijn ouders… ik weet niet waar ze zijn. Laat me maar leiden. Ik had niet zo stom moeten zijn je aan te vallen. Ga terug naar je Clan en laat mij voor de rest met rust.” Raine kuchte zwak. “Je verward me vast met iemand anders.” De pijn in haar buik begon ondraaglijk te worden. Had ze haar kruiden maar bij zich. Of beter, had ze maar nooit deze vos aangevallen. Ze had beter naar de lessen van haar ouders moeten luisteren. Ze had nooit een goede Warrior kunnen worden. Het Healer-zijn was meer bestemd voor haar geweest. Nu lag ze hier, haar buik opengereten in een simpel gevecht, een witte vos die haar elk moment nog een keer kon aanvallen en haar misschien kon doden. En dit alles zou nooit gebeurd zijn als zij en haar zusje jaren geleden niet het kamp hadden verlaten…
Raine keek op en zag dat Kenteq nog steeds geen aanstalten maken te bewegen. Net toen ze iets gemeens wilde snauwen, trok er een pijnscheut over haar buik die ervoor zorgde dat ze jankend van links naar rechts rolde, terwijl haar vacht plakkerig werd van het rode bloed. Laat het stoppen! Laat het alsjeblieft stoppen! Er verschenen zwarte vlekjes voor haar ogen. Waren haar Clangenoten er maar om haar te redden!

Met grote ogen keek ze naar Raine die zich op haar zij liet vallen en zich opkrulde van de pijn. Blijkbaar waren haar klauwen scherper geweest dan dat ze had verwacht en waren de wonden groter dan ze had gewild. De rode vos kronkelde van de pijn en hijgde moeizaam een paar woorden uit, “Ik weet niet wie je bent, maar je hebt gewonnen,” trots keek Kenteq uit haar oogjes, maar snel verdrong ze die trots toen er weer in haar opkwam hoe erg Raine gewond was. “Ik ken je niet, Kenteq. Mijn zusje is lang geleden gedood door een everzwijn, mijn ouders… ik weet niet waar ze zijn. Laat me maar leiden. Ik had niet zo stom moeten zijn je aan te vallen. Ga terug naar je Clan en laat mij voor de rest met rust.” Een zwakke kuch was te horen uit de bek van de vos. “Je verward me vast met iemand anders.” Nog droeviger dan ze al was rolde er een traan uit haar oog, rolde over haar wang en neus en belandde op de grond. Een kleine, ronde vlek bleef als enige over op de grond. Ze zag dat de pijn van de rode moervos ondraagelijk werd. Nog heviger begon ze te kronkelen, Kenteq kon het niet meer aanzien. "Je zusje is niet dood, en mijn zusje gáát ook nog niet dood" Was het enige wat ze met haar kleine zwakke stemmetje kon uitbrengen voordat ze met mooie sierlijke passen de plek verliet. Ze kon het niet meer aanzien en had een plan bedacht.


Verderweg, diep in het bos was Kenteq opzoek naar de perfecte kruiden. Veel kon ze zich niet meer herrineren van haar opleiding als healer, maar ze was het niet verleerd wist ze. Vaak genoeg had ze kruiden voorzichzelf gezocht voor bijvoorbeeld haar stembanden. Omdat ze zo weing praatte en veel meer nadacht had ze kruiden nodig om haar stem niet te laten verdwijnen. Daar gebruikte ze altijd Cayennepeper voor, Maar nu was ze op zoek naar andere kruiden. Om precies te zijn was ze opzoek naar Salie, Klein Hoefblad en Zuring. Het zou geen mega sterke kruidendrank worden, maar betere ingrediënten waren er in dit gebied niet te vinden. Met haar neus over de grond, strak gericht op de diverse kruiden die ze nodig had liep ze steeds verder. Een paar minuten later stuitte ze op de geur van Klein Hoefblad, als een speer rende ze erheen en pikte ze het mee, nog even later kon ze ook Salie vinden. Met haar bek vol met deze twee kruiden ging ze opzoek naar Zuring, maar daar was geen enkele geur van op te pikken. De herinnering aan het seizoen kwam bij Kenteq binnen vallen, in de herfst was er natuurlijk geen Zuring te vinden in dit gebied. Licht verslagen rende ze sierlijk terug naar de plek waar haar zus langzaam aan het doodbloeden was. Onderweg maakte ze moeiteloos een papje van de twee kruiden die waarschijnlijk net aan sterk genoeg zou zijn om het leven van Raine te redden en de pijn te verzachten.

Terug bij de de plek waar Raine nog steeds lag te kermen van de pijn, stormde Kenteq op haar af. Net zo moeiteloos als het maken smeerde ze de pap op haar ernstige wonden op haar buik. Met haar oogjes die nu lief en bezorgd straalde keek ze naar de wond die gelijdelijk aan minder begon te bloeden. De overige pap begroef ze zodat als ze het ooit nog een keer nodig had ze het hier kon vinden. "Je gaat het overleven hoor, Raine," Klonken de woorden van Kenteq. Ze dacht er niet aan om haar eigen zus te vermoorden, de zus die ze zó lang niet had gezien, en nu had terug gevonden, maar ernstig had verwond. Gellukig heb ik haar niet gekrapt op haar gezicht, dacht Kenteq, dan had ze waarschijnlijk een groot litteken gehad. Misschien was het zo slecht nog niet om Warrior te zijn, maar healer worden van de Clan of Moorland Foxes bleef toch echt haar droom. Misschien zou ze in een verre toekomst zelf wel een Clan op kunnen richten, en zo doende healer worden, terwijl het zware alpha werk door iemand anders gedaan zou worden. Misschien, maar dat zou dan wel pas in een verre toekomst zijn.

[Had het eerste uur vrij xD]

De dikke traan die Kenteq liet zag zelfs Raine niet over het hoofd. Waarom moest deze witte vos om haar huilen? Wat was er gebeurd met de scheidingslijn tussen de Clans? “Je zusje is niet dood, en mijn zusje gáát ook nog niet dood!” hoorde ze zacht. Even voelde Raine alsof ze droomde. De zachte manier waarop deze vos tegen haar sprak kwam haar bekend voor. Dit was het enige stemgeluid geweest dat Raine vroeger kon kalmeren, het enige wat tot haar kon doordringen als ze, zoals nu, verging van de pijn. Hoe erg haar oren ook suisden, de zachtje, lieve woordjes drongen tot diep in haar lichaam door. Een steek van verdriet maakte de pijn in haar buik nog erger. Dit was precies hoe haar moeder altijd had geklonken… Raine had de kracht niet om haar hoofd op te heffen en verbaasd naar Kenteq te kijken, maar ergens voelde ze dat ze iets had gevonden in de witte vos. Ze probeerde de geur van de met modder bevlekte witte vacht die voor haar neus zat op te vangen en er iets bekends uit te halen, maar ze rook alleen de zoete geuren van bloemen gemengd met bosgeuren en die van een vijandige Clan, de Clan of Moorland Foxes. Plotseling verplaatste de vacht voor haar en verdween zonder enige waarschuwing. Raine draaide haar hoofd en zag nog net een witte vlek tussen de bomen verdwijnen. “Ren maar weg!” snauwde ze, waarna ze weer kermend van de pijn in elkaar dook. Nu pas voelde ze hoe heet de zon was die haar rug verwarmde. Haar vacht leek wel te branden. Ze zag dat even verderop een groepje bomen stond met genoeg bladeren om een schaduwrijke plek te creëren. Raine probeerde de zwarte vlekjes voor haar ogen wild weg te knipperen terwijl ze zichzelf voortsleepte naar de schaduwrijke bomenplek. Uitgeput zakte ze weer ineen en jammerde van de pijn. Ze zag dat ze een grote, donkerrode vlek had achtergelaten op de plek waar ze eerst had gelegen, en dat er een klein spoortje bloed naar de schaduw was getrokken. Niet verwachtend dat Kenteq nog terug zou keren, bewoog Raine haar hoofd naar haar buik en probeerde voorzichtig haar wond te likken, wat het alleen maar erger maakte. Ze had het net stollende bloed weggenomen waardoor de wond weer hevig begon te bloeden. Het hevige bloedverlies zorgde ervoor dat ze niet helder meer kon denken en verward in de rondte keek als een pasgeboren puppy. Misschien moest ze zelf kruiden zoeken om haar wond te laten stoppen met bloeden, maar aangezien haar conditie wist ze dat ze het niet verder zou maken tot het dichte struikgewas zo’n 4 vossen van haar vandaan. Opnieuw begonnen zwarte vlekjes haar zicht te belemmeren en Raine besloot er niet meer tegen te vechten. Als dit haar lot was, prima. Gedood door een vijandige Clan. Had deze vos tenminste nog iets te vertellen als ze trots haar kamp binnen zou komen met het slappe lijkje van Raine. Dan was ze in ieder geval bij haar ouders en haar zusje, samen als een gelukkige familie, weer bij elkaar gebracht door de dood.
Net op het moment dat Raine het gevoel kreeg dat haar ziel uit haar lichaam werd getrokken, kwam de witte vos terug. De sterke geur van salie en hoefblad drongen haar neusgaten binnen. Wat was dit? Moest een andere vos haar plek als Healer innemen om haar leven te redden? Ergens was Raine Kenteq dankbaar. De vos had haar Healertechnieken gebruikt om een vijandige vos haar leven te helpen behouden. Het koude papje werd op haar buik gesmeerd, waarbij ze op haar tanden moest bijten om Kenteq niet opnieuw aan te vallen door de pijn die ze haar bezorgde. Het was allemaal goed bedoelt, dat wist ze zelf ook wel. Maar ze kon niet goed tegen pijn, en al helemaal niet als iemand anders haar pijn deed. “Je gaat het overleven hoor, Raine.” Opnieuw die lieve, troostende woorden die haar bekend in de oren klonken. Ze had de energie niet om na te denken over hoe Kenteq over dezelfde stem als haar moeder had beschikte. Ze was de vos allang dankbaar voor het feit dat ze haar leven probeerde te redden. Toch kon ze het niet laten de blijkbaar nog onervaren Healer te verbeteren. “Je mist de zuring.” Er trok een verbeten glimlach rond haar lippen. “Maar toch bedankt dat je terug bent gekomen. Ik zal het niet vergeten.”

Kenteq merkte dat zeRaine pijn deed op het moment dat ze het koude papje op haar buik smeerde. Dit was overigens maar een bijzaak, soms was pijn nodig. Het kon levens redden. Bezorgd keek Kenteq naar Raine, in de hoop dat ze spoedig zou genezen van haar ernstige wonden die ze had aanricht. Een verbeten lachje voltrok de lippen van Raine, “Je mist de zuring.” Waren haar arrogante woorden “Maar toch bedankt dat je terug bent gekomen. Ik zal het niet vergeten” Zei ze daarna op een redelijke toon. Zacht tandengeknars was te horen uit de bek van de witte wolf. 'Je mist de Zuring', dacht Kenteq, 'Je mist de Zuring'! Ik zorg welliswaar dat je niet zal sterven, en dan is het eerste wat je zegt, 'je mist de Zuring!?' Kenteq moest veel moeite doen om dit niet allemaal naar de rode moervos toe te schreeuwen, met haar ogen samengeknepen als spleetjes ging ze niet ver van de de rode vos vandaan zitten. Aandachtig bestuurde ze de diepe snijwonden die ze met haar scherpe klauwen had gemaakt. Kenteq kon niet geloven dat zíj die wonden had gemaakt, van oorsprong was ze helemaal geen goed vechter, ze was een slimme wolf die meer nadacht dan deed. Maar blijkbaar had het leven in een Clan als warrior haar veranderd, en dat terwijl ze het warrior zijn totaal niet leuk vond. Healer worden was, en bleef altijd haar droom.
Inmiddels was haar woede alweer verdwenen en keek ze aandachtig naar de héle rode vos. Het viel haar op dat Raine nog steeds heel veel op de vroegere Raine leek, maar ook vooral op hun vader. Alles wat ze vroeger had, had ze nu nog steeds. Haar vuurrode vacht, vurige karakter en de vurige blik in haar ogen. Alles had ze van haar vader, behalve haar oogkleur, ze had de bruine ogen van hun moeder. Toen ze nog klein waren was Kenteq altijd jaloers geweest op Raine, ze leek altijd alles te hebben. Ze was beeldschoon, had een prachtig karakter en alle leuke rekels liepen altijd achter Raine aan. Niemand vond Kenteq leuk, met haar witte pels, schuwe karakter en angstige blik in haar ogen was ze altijd een buitenstaander geweest. Het enige mooie wat Kenteq had, waren de prachtige helblauwe ogen van haar vader.
Even wist Kenteq niet wat er nu moest gebeuren, totdat ze zich herinnerde dat Raine nog steeds niet geloofde dat ze zusje waren. Kenteq liet haar hersenen werken, om te bedenken wat ze zou moeten doen om het duidelijk te maken. Na een hele tijd nadenken had ze het antwoord, ze moest doen wat ze het minst graag deed, praten. En wel heel veel praten ook. Ze moest gaan vertellen over alles wat ze samen hadden meegemaakt, maar dan ook echt over alles. Met de zachte stem van een vos die bijna nooit praatte begon ze, “weet je nog, Raine, dat we leerling waren bij onze vroegere Clan? Samen zouden we de healer worden. Totdat mam en pap besloten om ons alleen te laten, om weg te vluchten naar de prachtige sterrenhemel. Toen liepen we weg van de Clan, nog voordat we onze opleiding als healer hadden voltooit. Helaas raaktten we verdwaald en kwamen we in de problemen toen een everzwijn ons aanrandde. Al die jaren had ik gedacht dat je dood was, maar hier zit je toch weer voor me, in levende lijven nog wel. Weet je ook nog dat we hier geboren zijn? Samen? Ik kom hier elk jaar op onze geboortedag, we zijn nu dus officieel allebij drie jaar oud.” Met kleine twinkelende oogjes keek ze naar Raine. Haar keek deed pijn van het vele praten, in al die drie jaar had ze nog nooit zóveel gepraat. Nu maar hopen dat Raine het had begrepen.

- Heeft onze moeder bruine én helblauwe ogen? –
- & zijn we aangerand door een everzwijn? o.o Ik vond een aanval al heftig genoeg ;P –

Kenteq probeerde de geïrriteerde blik in haar ogen zo veel mogelijk te verbergen, maar niets speelde zich ongezien voor de bruine ogen van Raine af. Het was haar verrassend genoeg gelukt de witte vos uit haar humeur te halen, wat de pijn in haar buik een beetje liet zakken. Kenteq ging iets verder van de rode vos zitten, haar ogen tot nijdige spleetjes geknepen. Raine voelde hoe ze werd bekeken door de helblauwe ogen. Een beetje ongemakkelijk staarde ze naar een groepje paddenstoelen die zich om een boomstam hadden verzameld om zich nog een houding te kunnen geven. Ze werd nooit bekeken, zij was degene die iedereen bekeek om ze te onderzoeken. Ze voelde zich vaak grootser dan de andere vossen als er weer eens iemand door een snoek was gebeten in het meer rond het kamp van de Clan of Sparkling Water. Nu kon ze zich niet groot voelen. Ze voelde zich nietig, machteloos. Het liefst was ze weg gerend terwijl haar vuurrode vacht als een vuurtje tussen de bomen schoot.
Voorzichtig sloot Raine haar ogen, maar hield haar oren gespitst. Ze voelde hoe een plotselinge golf van vermoeidheid ervoor zorgde dat ze niks meer kon bewegen, zo zwaar als haar lichaam voelde. Het leek alsof al haar energie was weggevloeid samen met het bloed uit haar wond. Ze probeerde niet in slaap te vallen om alert te kunnen blijven voor het geval ze zou worden aangevallen, niet dat ze dat verwachte van de zachtaardige Kenteq.
Opeens begon de witte vos te praten. De pijnlijk zachte stem gonsde door Raine’s lege lichaam. “Weet je nog, Raine, dat we leerling waren bij onze vroegere Clan?” De rode vos knikte onzichtbaar. “Samen zouden we Healer worden, totdat mam en pap besloten om ons alleen te laten, om weg te vluchten naar de prachtige sterrenhemel.” In gedachten probeerde Raine te denken aan de plaatsen waar Kenteq het over had. Ze zag hoe twee felle sterren de zwarte binnenkant van haar ogenleden verlichte. “Toen liepen we weg van de Clan, nog voordat we onze opleiding als Healer hadden voltooid. Helaas raakten we verdwaald en kwamen we in de problemen toen een everzwijn ons aanviel.”
Met een schok opende Raine haar ogen en sperde ze wijd uit. Wild keek ze om zich heen. Ze had slecht geslapen vannacht. Voor haar stond haar zusje, haar spierwitte vacht verlicht door het maanlicht dat erop scheen. “Word wakker, Raine. We gaan.” Moeiteloos sprong de rode vos op en ging opgewekt naast haar zusje staan. “Wat gaan we doen?” vroeg ze met een luidde stem. Het witte vosje duwde haar neus tegen die van Raine met de bedoeling haar stil te krijgen. “We gaan pap en mam zoeken.” Raine zag haar zusjes’ ogen stralen terwijl ze sprak. Ze was vast erg trots over haar plan. En Raine kon haar geen ongelijk geven. Zachtjes slopen de zusters het kamp uit, en eenmaal de veilige muur van struiken die hun kamp zo goed beschutte achter zich, begonnen ze te rennen. Adrenaline stroomde door de rode vos’ kleine lijfje. Jongen mochten het kamp niet verlaten zonder hun mentor, en mochten ze gesnapt worden zouden ze ernstig gestraft worden. Het kon haar niet zoveel schelen. Ze moesten hun ouders vinden.
Ze waren al een hele tijd aan het rennen toen een grote, gele bal achter de horizon omhoog steeg. De rode vos had honger gekregen, en haar zusje blijkbaar ook. Ze had met haar neus de geur van een jong everzwijn opgevangen en was vastberaden hem te vangen. Trouw als altijd volgde Raine haar zusje, tot ze zich achter een boom verscholen op nog geen 3 vossen afstand van een everzwijnfamilie. “Jij leid de moeder af,” gaf de witte vos als bevel. “Dan pak ik het jong en ren ermee weg. Je kunt mijn geurspoor volgen om me terug te vinden als je de moeder bent kwijtgeraakt.” Raine had haar zusjes’ volwassen zinnen altijd jaloersmakend gevonden. Haar notabene jongere zusje sprak als een volwassen vos, met lange, uitgebreide zinnen vol moeilijke woorden. Dat is iets waar de witte vos goed in was, slim zijn. De weinige keren dat het vosje sprak, was meestal met oudere vossen, vossen die maar zelden bezoek mochten krijgen. Het witte vosje luisterde vaak, en gaf haar mening op sommige dingen, maar hield meestal haar mond. En nu stond ze hier,haar plan met dezelfde wijze woorden uitleggend aan Raine, die met bewondering luisterde.
Maar nog voor Raine het moedereverzwijn kon afleiden, ging het goed mis. De moeder was slim en had haar zusje als eerste gespot. Hierdoor zag Raine haar kans schoon om een jong aan te vallen, tot er ineens een zwaar gewicht op haar belandde. Alles wat ze vanaf daar herinnerde waren maar vlagen pijn, zwarte vlekken en gegil. Raine worstelde woest met de moeder en wist dat haar zusje haar niet alleen liet vechten. Al snel werd de moeder van haar afgetrokken door de witte vos. “Ga, ren achter de jongen aan! Ik heb het onder controle hier!” Raine volgde de bevelen aarzelend op. Ze rende achter de opgefokte jongen aan, tot ze een luidde schreeuw hoorde die werd afgekapt door het boze geluid van het moedereverzwijn.
Raine schoot wakker en keek om zich heen. Geen everzwijn, alleen de witte vos die haar aankeek. Plotseling werd er iets helder gemaakt in haar hoofd. Die witte vos in haar dromen… Was Kenteq toch wel haar zusje? Met nauwe ogen keek de rode vos argwanend naar Kenteq, die rustig op haar neer keek. Ze wilde niks zeggen over haar ontdekking. Ze moest niet te hard van stapel lopen. Ze liep snel het lijstje met kenmerken van de witte vos in haar dromen na, en vergeleek ze met die van de vos voor haar. Prachtig witte vacht, helblauwe ogen, klein van formaat, niet heel spraakzaam maar praatte wel met ingewikkelde woorden…
“Kenteq?!” riep Raine uit. “Dat kan niet!”

-Mijn slechtste post ooit! [Sorry voor de baggerpost O.o]

Net toen Kenteq haar kop al had laten zakken omdat ze dacht dat haar eenmalige stroom aan woorden niet had geholpen kwam de stem van Raine toch weer tot leven. Kenteq, dat kan niet! Riep ze uit. Verbaasd hief Kenteq haar hoofd weer op, ze keek recht in de glinsterende, bruine ogen van haar zusje. Háár zusje, het zusje die ze jaren niet meer had gezien, en die haar nu, na een hele reeks aan woorden, herkende. Beschaamd wendde ze haar ogen af van de ogen van Raine. Met een korte knik bevestigde ze de woorden van Raine, maar durfde ze haar niet langer meer aan te kijken.
Zenuwachtig schuivelde Kenteq even heen en weer, ze wist niet wat ze moest zeggen. Sterker nog, ze wou niks zeggen. Haar keel deed pijn na het lange praten, en Raine dacht nog steeds dat ze Healer was in de Clan of Moorland Foxes. Diep in gedachten verzonken legde Kenteq haar kop neer op haar poten. Vermoeid sloot ze haar ogen, ze wou rusten, maar ze deed het niet. Haar gedachten gingen door in haar hoofd, maar nog steeds niet wist ze wat ze moest doen. Het was járen haar droom geweest om haar zusje of ouders opnieuw te ontmoeten, maar nu het zover was wist ze niks om te doen. Zenuwachtig opende ze haar ogen weer, rusteloos stond ze op en ging ze rondjes lopen. Opeens wist Kenteq wat ze wou weten. "Wat heb je gedroomd?" Waren de zekere woorden van Kenteq. Ze kon wel raden wat Raine had gedroomd, maar ze wou het zeker weten.

Kenteq gaf geen hoorbaar antwoord op Raine's uitroep, wat niet helemaal een vraag was geweest. Een knikje was alles. Raine zag hoe de witte vos onrustig om zich heen keek, hoe ze niet wist wat ze moest zeggen. Het liet Raine weer even lachen en beseffen dat dit echt haar zusje moest zijn. Haar zusje, hoe was het mogelijk? Blijheid vulde al de leegte in haar en zorgde ervoor dat er iets met haar lichaam gebeurde waardoor ze haar pijn vergat. Het kon liggen aan het mengsel dat de andere Healer voor haar had bereid, maar Raine wist zeker dat het de blijheid was. En trouwens, zonder de zuring zou het niet veel effect hebben gehad op zo'n diepe wond. Dat zou iedere Healer moeten weten.
Voor haar toonde Kenteq nog steeds onrustige trekjes, maar Raine zag dat ze ergens aan dacht. De witte vos wilde iets zeggen, alleen wist niet hoe ze het moest vertellen. Raar opgelucht keek Raine naar de bewegingen van Kenteq's vacht en voelde een vertrouwd gevoel naar boven borrelen. Hier had ze járen op gehoopt, maar had nooit gedacht dat het ooit zou gebeuren. Ze had haar zusje teruggevonden, levend!
"Wat heb je gedroomd?" vroeg Kenteq plotseling. Raine sloot haar ogen en kneep ze even dicht. Ze had over vroeger gedroomd, niets meer. Het klonk zeker niet zo spannend als de dromen die ze normaal binnenkreeg als Healer. Maar Kenteq kon het weten hoe een Healer reageerde op dromen van de Sterren. Misschien had Raine hardop gepraat in haar slaap of spastische trekjes getoond. "Niks bijzonders," was haar korte antwoord. "Over vroeger." Ergens was ze wel nieuwsgierig naar hoe het leven van Kenteq was geweest sinds de zusjes werden gescheiden, maar ze durfde het niet te vragen. De witte vos had nooit van praten gehouden, en Raine wilde haar sparen. Ze vond het ook niet nodig om over haar verleden bij de Clan of Sparkling Water te vertellen, gewoonweg omdat Kenteq door bijna hetzelfde zou zijn gegaan als Healer. Maar zoals altijd kon ze haar nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg: "Krijg jij nog wel eens dromen van de Sterren?" Meteen klapte ze haar bekje weer dicht en keek weg. Ze voelde zich schuldig dat ze haar zusje weer moest laten praten. Van de andere kant vond ze het interessant om te horen wat zji allemaal binnenkreeg, maar ze was zeker niet van plan daar misbruik van te maken door het te delen met haar eigen Clan. Daar was ze te goed voor opgevoed.

-Inspiloos O.o

"Over Vroeger" Was het korte antwoord van haar zusje. Kenteq had het geweten, daar droomde zij ook nog regelmatig over. Over haar ouders, over haar zusje, over haar vroegere clan. Waarschijnlijk had Raine de droom over het everzwijn gehad, want die had zij ook nog regelmatig. Het was een vreselijke droom, vooral omdat er zo duidelijk in naar voren kwam dat het de schuld van Kenteq was dat ze elkaar kwijt waren geraakt. Zei altijd met haar 'weize woorden'. Toen moest ze nog leren om vaker haar grote waffel te houden. Even was Raine stil, gelukzalig ging Kenteq vlak bij haar liggen. Hun neuzen raakte elkaar bijna aan, zo dicht lagen ze bij elkaar. De blauwe ogen van Kenteq keken diep in de bruine ogen van Raine, ze wou dat het altijd zo was geweest. Waren ze elkaar maar nooit kwijtgeraakt, of nog beter, waren hun ouders maar nooit verdwenen. Zachtjes neerdeinend op haar ademhaling lag Kenteq te genieten van de stilte. Het was nog steeds nacht, maar Kenteq en Raine waren goed tezien door hun velle vachtkleuren. Even richte Kenteq haar oogjes weer op Raine, ze leek te bedenken wat ze moest zeggen. Smeekend keek ze haar aan, ze wou niet weer moeten praten. Raine reageerde niet op haar smeekbeede en stelde alsnog haar vraag, "Krijg jij nog wel eens dromen van de Sterren?" Vroeg ze. Kenteq dacht even na, ze had nog regelmatig dromen van sterren, ookal was ze uiteindelijk geen Healer. Ze besloot om gewoon een kort antwoord te geven, niks helemaal uitgelegd, hooguit één woordje. "Soms" Klonk het enkel.

De warmte van Kenteqs vacht verwarmde Raine aangenaam. Vertrouwde warmte drong door door haar vacht en liet haar sombere hart opbloeien. Ze had haar zusje gevonden! Ze kon het niet vaak genoeg denken. Hoe had het zo kunnen gebeuren? Waarom wilde de Sterren dat ze elkaar weer zagen? Raine kon zich geen droom bedenken die het haar wat duidelijker zou maken, maar het kon haar niet schelen. Deze keer hadden de Sterren er niks mee te maken. Het was misschien geluk, misschien het lot, maar de Sterren hadden er voor gezorgd dat de zusjes uit elkaar waren gedreven. Ze zouden er geen reden voor hebben om ze weer te verenigen. "Soms" was het korte antwoord van de witte vos op Raine's vraag. Raine besloot de afwezigheid van het antwoord te negeren. Ze drukte haar wang lievend tegen die van Kenteq en wreef. Het pijnlijke gevoel dat ze haar zusje niet veel langer kon spreken probeerde ze te verdringen. Als haar Clan er achter zou komen dat ze met een vijandelijke vos had gepraat, zou ze misschien wel verdreven worden. De pijn van de snee in haar buik was sterk afgezakt. Met wat papaverzaadjes zou ze terug naar het kamp kunnen gaan. Ze zou kunnen zeggen dat ze was aangevallen door een, hoe toepasselijk, everzwijn en voor de rest haar mond houden. Healers waren nou eenmaal een beetje mysterieus. Met moeite stond Raine op. Ze wilde dit moment zo lang mogelijk uitrekken. Ze bleef op haar knikkende poten staan en drukte haar neus tegen die van Kenteq aan. "Ik moet weer gaan, zusje," fluisterde ze zachtjes. "Mijn Clan wacht op de kruiden. En maak je geen zorgen over mijn wond, ik zoek wat papaverzaadjes voor onderweg." Langzaam nam ze de rozemarijnplantjes in haar bek en draaide haar kop naar de donkere lucht. "Tot volgend jaar... Ze probeerde haar witte zusje niet aan te kijken terwijl ze langzaam achter de bomen verdween. Ze moesten hun paden weer scheiden, ook al hadden ze elkaar net gevonden. Het voelde alsof de helft van haar weer compleet was, en dat ze deze helft nu weer achter liet. Maar ze kon Kenteq zo vaak ze wilde opzoeken, dat wist ze zeker. Nog een keer keek ze achterom. Het was hartverscheurend hoe haar zusje daar lag, een verslagen blik in haar gezicht. "Veel geluk, moge de Sterren je helpen als Healer." Raine kon het niet langer aanzien en versnelde haar pas, waardoor ze werd opgeslokt door het donkere struikgewas.