By the Waterfall.

Geluidsloos zwierf een bleek rode vos door het struikgewas. Haar staart hing zachtjes naar beneden zodat het net de grond niet raakte. De stilte van het woud werd verstoord door een bries wind die de bomen deed ruisen. Haar oren lagen half in haar nek, goed oplettend voor gevaar. De krakende blaadjes was het enige wat je hoorde van haar. Opeens stond ze stil. De Moervos keek om zich heen, en sprong snel op een rots voor zich. Sango. Zo was de vos genaamd. Een klein briesje wind deed haar dikke vacht opwaaien. Voorzichtig kneep ze haar bruine ogen tot spleetjes. Haar Clan was nog in het kamp. Zelf was ze even weggeslopen. Puur voor wat rust. Een Clan onderhouden was niet zomaar wat. Het koste heel wat werk om alles goed te zetten. Langzaam stond ze op, en sprong van de rots. Het watervalletje was een mooie plek om even uit te rusten. Een paar zwakke zonnestraaltjes kwamen neer op haar vacht. Zwarte pootjes trippelde langzamerhand steeds verder weg..
Een aantal minuten later was ze er bijna. Het zwakke geluid van kletsend water was goed te horen. Fijn, dacht ze. Sango rende erheen, en nam meteen een tuig water, en ontspande zich. Een paar zwak goude zonnestraaltjes schenen een prachtige reflectie in het water. Rustig plofte de Moervos neer, en kneep haar ogen tot spleetjes. Maar iets in haar voelde een andere aanwezigheid. Een andere vos. De Apha hief haar kop op. Wie zou het zijn, een indringer? Een Clanvos? 'Hé,' Riep een stem achter haar. Direct stond Sango op. Ze keek recht in de ogen van iemand.

[Moet nog inkomen. =.= En welkom voor iedereen!]

Raine trippelde met lichtje pootjes over de harde bosgrond, haar neus in de lucht om geuren op te vangen, haar oren gespitst om vijanden aan te horen komen. Ze was op zoek naar kruiden voor medicijnen, en eeuwenoude tradities vertelden haar dat de beste kruiden te vinden waren vlakbij de waterval, waar het bos vol stond van groene planten, gekleurde bloemen en duizenden kruiden die nergens anders te vinden waren. Raine hield van het bos. Nergens anders voelde ze zich zo thuis als hier. De planten die in de ogen van normale vossen niets meer als onnuttige begroeien betekenden, waren voor Raine de middelen tegen keelpijn, hielpen wonden genezen en haalden de meest kleine pijntjes weg.
Even stopte ze om wat brandnetels in haar bek te nemen. Als lid van een Clan die veel in het water te vinden was, waren verkoudjes en longaandoeningen geen bijzondere kost. Even verderop stond een bosje Kava Kava. Met haar pootjes groef ze de grond tot aan de wortels weg en nam een paar van de wortels mee.
Het rustgevende geluid van water dat vanaf de waterval naar beneden stortte, liet Raine gevoelsmatig naar het geluid toelopen. Waterval betekende meer kruiden. Op een of andere manier werd ze altijd supervrolijk als ze eraan dacht dat de kruiden die ze mee zou nemen naar het kamp soms levens van haar Clangenoten zouden redden. Het voelde heerlijk dat ze zo’n belangrijke rol had gekregen in haar Clan. Zonder aan andere dingen te denken rende Raine naar de rand van het meer van de waterval en keek met opgeheven kop om zich heen. Ze snoof de geuren van wel duizenden planten met één teug in en genoot inwendig. Ze was zo bezig met het bewonderen van de bloemen die haar omringden, dat ze niet had gemerkt dat er een andere vos bij het meer was aangekomen. Geschrokken voelde Raine hoe ze weer in de echte wereld werd getrokken en ze sloop voorzichtig naar de rotsen die zich hadden opgestapeld naast de rivier en verschool zich erachter. Ze rook een sterke, onbekende geur die ze niet thuis kon brengen. Ze wist dat geen enkele Clan een eigen gebied had op hun kamp na. Ze was dus vrij om hier rond te lopen. Ergens voelde het toch een beetje raar. Dit was ooit het gebied van een andere Clan geweest. Met een onbehaaglijk gevoel keek Raine tussen een spleet in de rotsen door en zag daar een andere vos zitten. Ze verzamelde haar moet en ging achter de vos staan. “Hé!” riep ze. De onbekende vos stond op en keek haar recht aan. Raine duwde haar nagels in de grond en spuugde de kruiden uit die ze in haar mond had gehad zodat ze beter kon praten. “Waar kom jij vandaan?” Ze was niet geïnteresseerd in de naam. Als dit een lid was van een vijandige Clan, wist ze dat ze weg moest wezen. Ze kon een gevecht nooit winnen van de grote vos. Misschien woekerde de woede van het onverdeelde gebied nog in de andere vos. Raine moest oppassen.

Net als altijd zat Finn bij de rand van het camp. De clan die verstopt was tussen de grote groene bladeren . Bomen waren ook zeker niet te missen hier in het bosgebied. Met zijn snuit op de voorpoten keek hij rond. Z'n gele ogen spoorde het gebied van de clan af. De alfa was weg gelopen en kon hij nergens vinden. Wel kon hij haar ruiken. " Ik zal eens rond gaan kijken in het gebied" mopperende hij tegen zich zelf. Praten deed hij niet vaak en Of het moest een reden hebben. Gapend rekte hij zich uit. Klaar om op pad te gaan en rond te kijken. Misschien zou er nog eens wat gebeuren in dit gebied , en zo liep hij richting de waterval. Door de varens lopend rook hij een beetje rond. Sango de Moervos en Alfa was hier met grote kans ook geweest. Je kon haar overal ruiken want als Alfa moest je kunnen laten zien dat het van haar was.
Met Voorzichtige pas liep Finn verder . Ondangst dat hier niet vaak wat gebeurde wist je het nooit. Misschien was er een beer met kinderen of erger , zoals een andere Clan. Finn was nooit in zijn hele leven buiten het bosgebied geweest. Hij wist dat er wat was zoals andere vossen , maar had er nooit een gezien. Toen hij nog een stap wilde zetten stopte hij meteen. Zijn oren recht overeind."He!" riep Zijn Alfa. "wat is er aan de hand"Dacht hij geschrokken. De neus van Finn pikte nieuwe geuren op. "Van een andere vos nog wel waarom rook ik dat niet eerder" dacht hij ter wel die richting Sango liep zodat hij een meter achter haar stond. Voor dat hij uit de bosjes kwam en klaar stond had de andere vos al wat gezegd. Klaar om Te helpen stond hij daar. De klauwtjes in de grond in de hoop dat Sango niet werd aangevallen of uberhoud dat er wat gevaarlijks zou gaan gebeuren.

(sorry kan nog niet grote stukken typen)

- Ik roep "he!", niet Sango ^^-
- Btw, sorry, ik kon niet wachten om verder te schrijven ;3-

Raine voelde hoe de adrenaline door haar lichaam pompte. Haar oren suisden. Zo kon ze nooit een eventueel antwoord horen. Terwijl ze onzeker maar met iets van woede in haar ogen naar de vos tegenover haar keek, hoorde ze iets lopen aan de bosrand. Al snel stond er een andere vos achter de eerste die ze had ontmoet. Raine deinsde een beetje achteruit van schrik en met haar pootje schoof ze de kruiden wat meer naar zich toe. Als ze moest vluchten, moest ze wel de kruiden meenemen, anders was deze reis voor niks geweest. De tweede vos nam een vijandige houding aan, iets wat haar meer onzeker maakte. Waarom zeiden ze niks? "Waar komen jullie vandaan?" vroeg ze nogmaals, de aarzeling en bangheid in haar stem zo veel mogelijk proberen te verbergen. Haar pootjes jeukten raar, alsof ze wisten dat ze ieder moment in beweging moesten komen om weg te rennen uit het bos, naar haar veilige kamp. Toen de vossen geen aanstalten leken te maken om antwoord te geven, slaakte Raine een bijna onhoorbare zucht en kneep haar ogen samen. "Ik kom hier voor kruiden." Ze zwiepte haar dikke staart over de kruiden heen. Ze wilde niet dat de vijandelijke Clan zag welke kruiden ze had gevonden. Elke Clan moest zelf kruiden vinden voor kwaaltjes, en werden zelden vertelt aan een vijandige Clan. Het was iedere Clan voor zichzelf. Ze zochten het maar uit. Ergens wakkerde de woede in haar weer een beetje aan en meteen rezen de haren op haar vachtje overeind. "Geef me een antwoord, ratten!" snauwde ze woest voor ze zichzelf kon inhouden.

- & sorry voor de uberkorte post ;O-