Wanna meet you.

Haat witte vacht was altijd zo ongelooflijk vel vergeleken met de prachtige paarse lavendel die hier altijd groeide. Haar blauwe en bruine ogen speurde de boel af, op zoek naar een haas die rustig aan het grazen was, een rat die op zoek was naar een schuilplaats en een jong hert dat aan het wachten waas voor zijn moeder, maar er was geen van allen te bekennen. Het enige wat te zien was qua prooi was een zwijn met jongen. ze zou eerst voor het jong gaan, maar dan zou sowieso die moeder haar aanvallen. Langzaam liep ze richting het zwijn met de jonge terwijl een zuch haar mond verliet. Langzaam ging ze door haar knieën en verborg ze zichzelf onder de lavendel. Het was voor haar altijd moeilijk om een prooi te vangen, allemaal te danken aan haar geweldige vacht kleur. Terwijl ze vanuit haar zich langzamer naar het wilde zwijn liep, sloeg ze met haar staart een aantal keer tegen de lavendel blaadjes aan, waardoor het zwijn opkeek en alles eerst een goed bekeek voordat ze verder ging met het wroette in hun gebied, ach ja hun gebied het was eerder van iedereen, maar ze bleef hier graag. Wanneer het zwijn weer zeker was van dat er niemand was ging het weer verder met eten en wroetten. Chula sloop steeds dichterbij totdat ze dacht dat ze op een geweldige afstand stond van het zwijn. Snel stond ze op en nam een aanloop. Met een grote sprong belandde ze op het zwijn terwijl ze haar tanden in zijn nek zette. Het zwijn begon hevig te knorren, het geluid dat je van verre nog kon horen, de jongen waren wild aan het rennen en hadden geen idee wat er allemaal aan de hand was. Uiteindelijk gooide het grotere zwijn haar op de grond en belandde ze op haar rug. Het zwijn ging er vandoor met haar jongen. Snel hervatte Chula zich maar het was al te laat, weer een jacht gefaalt. Wanneer ze weer op rust was gekomen rekte ze zich uit en liep een beetje mank terug naar de holen toe. de klap op haar rug was hevig, en waarschijnlijk was ze op een steen beland. Ze zuchtte zacht, in de verte kwam een schim haar kant op, Chula ging rustig zitten en wachtte af wie het zou zijn. Met een grootte grijns op haar gezicht keek ze de andere vos te gemoed aan. Snel trok ze haar gezicht weer recht en wachtte af.

-wow, inkomen ;p haha, iedereen welkom dus.-

Zijn hoofd hing er maar triest bij, alsof hij de kracht niet meer had om hem omhoog te houden; een trotse houding aan te nemen. Waarom zou hij ook? Hij had niets om trots over te zijn. Hij had verkeerde beslissingen genomen in zijn leven, daar was niet iets waar je blij mee moest zijn. En met zo’n vertroebelde ziel had je het recht gewoon niet om trots te zijn; je ijdel te gedragen. En nu zocht hij naar iets wat hij eigenlijk niet meer waard was. Hij had alles kunnen veranderen, hij had het wel gezien. Hij had iedereens lot kunnen veranderen.
De stappen waren voorzichtig en geruisloos, alsof hij bang was iets te breken op de grond; of om op iets scherps te trappen. Maar hij liep enkel over een zachte grond, die in de bloei van zijn leven was. Vruchtbaar en bezaaid met begroeiing. En alsnog veranderde zijn pasje niet. Hij liep altijd zo, sinds het tweede schokkende incident in zijn leven. Maar hij was erg veranderd na dat incident… Drastisch zelfs. Bij zijn eerste levens veranderende ervaring had hij steun gehad, van zijn familie. Maar bij de rest niet, hij was alleen. En pas als je die eenzaamheid ervoer, wist je pas hoe nietig je was in de wereld.
Rustig kwam hij tot stilstand, hief zijn kop op en keek met zijn oren fier naar voren naar iets in de verte. Het witte gestalte was duidelijk te onderscheiden bij de natuurlijke kleuren van dit jaargetijde. Haar geur had zich zwakjes verspreid door het gebied hier, vermengd met dat van bloed. Had ze gevocht? Ze liep niet helemaal oké. Het was te danken aan het feit dat hij ook de zwakke geur van de Moorlands herkende aan haar, anders was hij gewoon weer weggelopen.
De grijns op haar snoet, de twee ogen met verschillende kleuren, haar witte vacht. Herkenningspunten die hij weldegelijk kende, vooral als Alpha zijnde. Hij had het zich aangeleerd om al zijn leden te herkennen, niet alleen aan hun geur. Maar ook aan hun uiterlijk, en hun desbetreffende trekjes. Maar de namen ontschoten hem zo nu en dan, en dit was een van die keren. ‘Hallo,’ grijnsde hij zwakjes, bekeek haar eventjes. De roodgekleurde vacht rond haar mond viel niet te missen. ‘Heb je zo juist gevochten?’ Eventjes meende hij de geur van zwijn te ruiken, maar negeerde dit. Het zou kunnen zijn dat ze aangevallen was door een zwijn, maar wie liet zich nou aanvallen door een van die dieren? Ze waren lomp en dom, als vos kon je ze gemakkelijk omzeilen.

* Meh, frut post. Maar ik ben inspiloos en ik moet nog eventjes inkomen ><

In de verte van de heide kwam een grijs kleurige vos aanlopen. Zijn hoofd hing, en het leek net alsof hij over de grond zweefde, zo zacht waren zijn voetstappen. Als ze niet voor der gekeken had, had ze waarschijnlijk niet eens door dat hij eraan kwam. Naarmate hij dichterbij kwam was het al snel duidelijk wie het was. Olaf natuurlijk, hij leidde de clan en deed altijd erg zijn best. En natuurlijk wist iedereen van zijn vreselijke jeugd. Althans iedereen die ouder was dan 3 en een half jaar. Hij heeft zijn familie verloren en niemand die hem kwam troosten. Vreselijk als je zoiets moest meemaken op zo'n jonge leeftijd. Om eerst je moeder te verliezen vervolgens je broer en daarna je vader en je zus. Een zucht verliet haar mond terwijl ze Olaf aan bleef staren. Ja, zijn naam wist ze maar al te goed. Haar moeder had het haar verteld toen ze jonger was, dat ze altijd moest luisteren naar de hogere rangen, bla bla bla. Wanneer hij vlak voor haar stond gleed ze haar oog over hem heen. Zijn ogen bleven even hangen op haar mond, geen wonder die zat onder de bloed, snel haalde ze haal tong eroverheen om het bloed te laten verdwijnen. Langzaam tilde ze haar poot op en begon ook daar het bloed vanaf te likken. ‘Hallo,’ zei Olaf, met een vage grijns op zijn gezicht. Langzaam tilde ze een van haar mondhoeken omhoog en keek hem aan. ''Hoi,'' Zei ze vervolgens. Ondertussen keek ze hem lief glimlachend aan, maar trok haar gezicht al snel weer recht. ‘Heb je zo juist gevochten?’, tja het kon ook niet anders. Ze was op haar rug gevallen zat onder het bloed. Rustig ging ze zitten en legde haar staart naast haar benen neer. ''Nouja gevochten,'' grinnikte ze zachtjes terwijl ze even wegkeek van zijn blik. ''Ik deed een poging tot zwijnjacht.'' Ze draaide haar gezicht weer naar hem toe en glimlachte weer eventjes. ''maar dat liep slecht af, het zwijn gooide me van haar rug af, waardoor ik op de grond belande, of op een steen.'' De pijn in haar rug was ondertussen al een stuk verminderd. Het zou enkel een blauwe plek worden die je toch niet ziet door haar vacht. ''En wat kom jij hier doen, op zo'n dag als deze?'' Zei ze met een glimlach op haar gezicht. Afwachtend op zijn antwoord.

Het was Chula. Hoe had hij dat kunnen vergeten? De lieftallige witte moervos, met twee ouders die nooit het pad van Warrior hadden kunnen volgen. Hij had het altijd doodzonde gevonden, voor die vossen, dat ze nooit Warrior hadden kunnen worden. Hij was niet zoals zijn vader; dacht twee keer na voordat hij een besluit nam. Zijn vader was een goede Alpha geweest, maar hij nam te snel beslissingen. Net zoals die van de patrouille… Want die zou Dimitri nooit hebben samen gesteld. Ze wouden niet met zijn drieën alleen zijn, enkel door Anouchka; die had alles veranderd. Maar als Deputy had zijn broer toch kunnen weigeren? Waarom had hij het dan niet eens geprobeerd?... Wou hij soms – Hij kapte de gedachte af. Het had toch geen zin meer, het was allemaal al voorbij. De strijd was gestreden, en hij was de enige overlevende.
De grijze vos liet zijn oren zakken. ‘Zwijnjacht? In je eentje?’ zijn stem klonk zowel bezorgd als verbaasd, ‘Maar je weet toch dat het een wonder moet kosten wil je in je eentje een volgroeide zwijn neerhalen? Zo’n soort jachten doen de jachtpatrouilles, samen. Tenzij het een jong is, maar bij jongen zijn altijd moeder – tenzij deze verdwaald is – en in dat geval moet je wel eerst de moeder neerhalen, of afleiden.’ Hij slaakte een zachte zucht. De zware tijden voor de Clan waren nog lang niet voorbij; er waren weinig Warriors… Zelfs geen enkele Apprentice. En de twijfel werd steeds groter of ze het wel zouden redden dit jaar.
Langzaam keek hij op met zijn bijna zwart lijkende ogen. ‘Gaat het?’ vroeg hij enkel nog als reactie op hoe ze geëindigd was met haar jachtpoging. Ze hadden geen Healer, en ze moesten maar improviseren als iemand iets ernstigs had. Er waren wel een paar vossen met geringe kennis, maar niemand nam de moeite om zich er echt in te verdiepen. En dan was het onmogelijk om een Healer aan te wijzen; want dat bewees enkel dat niemand het wou.
Zijn oren zakten naar beneden en zijn blik ging omhoog, naar de lucht. ‘Een tochtje door het gebied. Eerst wou ik een patrouille doen, in mijn eentje… Er waren niet genoeg vossen om mee te nemen; er moet altijd wel iemand in het kamp blijven. Maar ik dwaalde af en zag jou toen lopen; ietwat mank. En dat maakte me toch wel bezorgd,’ was zijn antwoord, dat niet eerlijker had kunnen zijn. Ja, hij verzweeg het feit dat hij lichte angst had jegens patrouilles. Enkel door het feit dat zijn broer door eentje was gestorven. Maar dat had hij nog steeds verzwegen voor iedereen, en dat zou hij ook doen. Voor zolang als mogelijk was.

‘Zwijnjacht? In je eentje?’ de verbaasde toon en bezorgde toon was duidelijk te horen in zijn stem. Een niet wetende grijns vormde langzaam op haar gezicht. ‘Maar je weet toch dat het een wonder moet kosten wil je in je eentje een volgroeide zwijn neerhalen? Zo’n soort jachten doen de jachtpatrouilles, samen. Tenzij het een jong is, maar bij jongen zijn altijd moeder – tenzij deze verdwaald is – en in dat geval moet je wel eerst de moeder neerhalen, of afleiden.’ Ze glimlachte eventjes bij zijn antwoord en keek hem schuin aan. ''Ik dacht bij mezelf, hé laat is de roedel eens ten goede doen, en een groot feestmaal meenemen.'' De lichte sarcasme was in haar stem te horen. En daarbij leek Olaf nou niet echt bepaald blij. Dat was begrijpelijk alles was schaars, en is geen zekerheid in deze periodes. Alles moet gebeuren op gevoel en op hoop. ‘Gaat het?’ ach om nu te zeggen dat het tip top met haar leek haar het beste. Ze kunnen nou enkel niet meet vossen kwijtraken. ''Het gaat helemaal goed hoor, niets aan de hand.'' zie ze met een scheve glimlach op haar gezicht. Ach ja, Chula was altijd positief geweest, met enkel negativiteit bereik je ook niets, en je kunt moeilijk degene die je lief heb meesleuren in je negativiteit, nee dan liever positief blijven dan negatief. ‘Een tochtje door het gebied. Eerst wou ik een patrouille doen, in mijn eentje… Er waren niet genoeg vossen om mee te nemen; er moet altijd wel iemand in het kamp blijven. Maar ik dwaalde af en zag jou toen lopen; ietwat mank. En dat maakte me toch wel bezorgd,’ achja, de schaarse vossen in het gebied, het word echt nodig tijd dat er een paar nieuwe vossen bijkomen, want als dit zo door gaat komt het echt niet goed in de roedel. ''Misschien was het beter geweest dat ik ook in het kamp was gebleven, dan kon ik met je mee die patrouille lopen. Maar ik ben natuurlijk weer zo eigenwijs om alleen op jacht te gaan wat uiteindelijk toch niets oplevert.'' even haalde ze adem en keek in de bijna zwartige ogen van de vos voor haar. ''En je hoeft je geen zorgen om mij te maken, echt niet. Het gaat prima, ik maak me meer zorgen om jou, en de roedel. Het gaat niet zo wel. En jij bent de laatste dagen ook niet op zijn best.'' Even twijfelde of ze hem een knuffel moest geve, maar ze bleef op haar plaats, regel een, geef nooit iemand zomaar een knuffel. De wijze woorden van moeder. Langzaam schoof een mondhoek omhoog.

ehm, beetje flut 8')

‘Dat is erg lief van je, Chula. Maar ik heb liever veilige en gezonde leden, dan eentje die zijn of haar leven op offert voor wat voedsel. Waar een wil is, is weliswaar een weg. Maar het liefst heb ik dat die wegen zo veilig als mogelijk zijn,’ glimlachte hij vriendelijk naar de moervos. Hij had de sarcasme in haar stem er wel uitgepikt, maar negeerde het. Zijn antwoorden waren meestal wel serieus, het leek soms wel alsof hij de betekenis van humor niet kende; lachte ook zelden om eentje. Sommigen dachten dat hij meer van serieuze grapjes hield, die ver gezocht waren; maar met zelfs die kreeg je hem zelden aan het lachen. En meestal lachte de vos alleen omdat het beleefd was in sommige situaties, meer niet.
De rekel hief zijn blik op, keek naar de lucht. Het was nog niet zo donker, een patrouille afmaken kon nog wel. En desnoods zou hij er twee achter elkaar lopen, zijn angsten kwamen op de tweede plaats; de clan ging altijd voor. Hij keek weer naar de twee verschillende gekleurde kijkers van zijn gesprekspartner. ‘Nou, we kunnen altijd nog samen de patrouille afmaken, als je wilt. En als het gaat, ik weet niet hoeveel energie je nog in je hebt. Maar ik heb er niets op tegen; het is altijd wel fijn om iemand om je heen te hebben. Anders is het zo eenzaam,’ bood hij haar subtiel aan om een patrouille te gaan vormen. Of er nou iemand bij hem was of niet, dat eenzame gevoel dat hij met zich meedroeg verdween niet. En toch probeerde hij ermee uit te wissen, wist niet hoe hij het anders zou moeten doen.
Rustig liep hij dichter naar haar toe, ging naast haar zitten. ‘Als Alpha is het mijn taak om me te bekommeren om al mijn leden. Ze zijn onder mijn hoede en ik ben verantwoordelijk voor iedere zieke en gewonde. En vooral nu we geen Healers hebben moet ik het zekere voor het onzekere nemen. Extra maatregels dus.’ Hij keek haar zijdelings aan. ‘En met mij gaat het goed hoor, er is niets. Tijden zoals deze baren me enkel zorgen, maar dat doen ze bij iedereen.’ Hij stond weer op, zwaaide een keer met zijn staart en zette een stap vooruit. ‘Nou, wat denk je ervan; zullen we de patrouille afmaken?’

Rustig liet ze hem uitpraten. Na dat hij klaar was glimlachte hij vriendelijk. ''ach, ik neem aan dat het niet zo heel veel had uitgemaakt. Of ik nou hier stond, of in het kamp aan het nietsen. Dan kan ik beter mijn poten uit de mouwen halen en mijn beste beetje voort zetten.'' Dit was zeker een van de eerste keren dat zij hem zag glimlachen. Nee glimlachen deed hij niet vaak het was hem niet op het lijf geschreven om een nar te zijn. Maar het blijft logisch na zo'n tragische jeugd. Lichte rillingen schoten over haar ruggengraat. Het zou haar maar gebeuren. Ze har dat echt niet rechte kunnen zetten. Ze had een trauma eraan overgehouden. Niet zichtbaar schudde ze haar hoofd heen en weer om op te schrikken uit haar gedachten. Ze moest niet zoveel aan zichzelf denken, maar meer aan andere. Ze keek de vos tegenover haar weer aan en likte nogmaals de laatste restjes bloed weg tussen haar tenen.
Olaf keek naar boven terwijl zij nog steeds re restjes van het bloed probeerde weg te krijgen. Maar het was al lichtelijk opgedroogd, en met haar ruwe tong kreeg ze het er met geen mogelijkheid vanaf. Dan maar wanten tot het er langzaam vanaf zou slijten. ''ja tuurlijk, lijkt me fijn. En echt, maak je nou maar geen zorgen om mij, ik houd je echt wel bij hoor. Ik ben nog jong ik heb altijd een reserve energie bij me.'' zij ze met een lichte glimlach op haar gezicht. Het leek er nou niet echt op dat hij zich er op beter voelde. ''Maar als jij liever terug wilt naar het kamp, moet je het zeggen hoor. Het maakt mij niet zo heel veel mee uit. Het is nog licht, en het word nog lang niet donker.'' zei ze iet wat twijfelend. maar al snel kwam de positiviteit weer terug. Hij had het anders toch niet gevraagd? Ze grinnikte onhoorbaar.
Olaf kwam iets dichter naar haar toe en ging vervolgens naast haar zitten. ''juist daarom, omdat we al zo weinig leden hebben zet ik mijn beste beentje voor, ik wil niet dat er door mij alles erger word. Let nou maar niet op mij en mijn actie's het gaat helemaal goed komen, ik weet het zeker!'' een warme glimlach omhelsde haar gezicht. Olaf stond weer op en maakte een gebaar met zijn staart dat hij klaar was om te beginnen. Rustig stond de witte vos ook op en glimlachte lief. ''Jazeker.'' Langzaam begon ze te lopen, haar staart hing iets boven de grond, en raakte het zand modder en andere dingetjes net niet. Chula keek niet achterom, om te kijken of Olaf wel meeliep. Nee dat zou we goed komen.

‘Het maakt weldegelijk wat uit,’ zijn gezicht weer in een serieuze plooi gezet, ‘Er is een groot verschil tussen die twee. En ik heb liever dat mijn leden veilig aan het niksen zijn in het kamp, dan dat ze iets levensgevaarlijks doen wat hun fataal kan worden. Risico’s kunnen beter niet ondernomen worden in deze tijden, en ik raad je dus ook aan ze te vermijden.’ Natuurlijk had hij het beste voor met zijn leden, maar hij was bezorgd. Om ze allemaal, of hij ze nou mocht of niet. Het was onmogelijk om iedereen in je omgeving te mogen, maar hij was een flexibele vos. En hij had met de tijd geleerd zijn irritaties jegens anderen te verstoppen achter een masker. Een masker dat nodig was als Alpha.
Een vage glimlach verscheen op zijn snoet bij het horen van haar instemming, mooi. Hij vond het altijd fijn om te zien dat zijn leden gemotiveerd waren; en dan op een normale manier, en niet op een overdreven onnodige manier. ‘Chula, je moet jezelf niet zo onderstellen. Je bent een dierbaar en onmisbaar lid van de Moorland Clan, en ik zou niet weten wat ik nog zou moeten als ik nog iemand verlies. Iemand zoals jij; een toegewijde vos die graag haar best doet. We maken ons weldegelijk zorgen om je, maar dat is iets natuurlijks. Jij maakt je ook zorgen om anderen; dat vossen zich zorgen maken om je laat zien dat ze om je geven, maakt duidelijk hoe belangrijk je eigenlijk bent. En het laat ook onze menselijkheid[of vosselijkheid dunno] zien.’
Hij knikte begrijpend naar de witte vos. Hij was precies hetzelfde rond de leeftijd van een jaar, toen hij pas Warrior was geworden. Hij was zo blij en trots geweest; dat hij aan de clan wou laten zien dat hij zijn nieuwe rang echt waard was. En nu… Nu begon de twijfel toch te komen of alle keuzes wel juist waren geweest, en alleen de tijd kon het antwoord daarop geven. En zelfs dat was nog niet zeker. ‘Het is mijn taak om alles wat de leden doen te volgen en in de gaten te houden, dus je ontkomt er niet aan. Dat is een van mijn taken als Alpha,’ merkte hij zachtjes op, waarna hij opstond en in een sukkeldrafje de nieuwe afstand tussen hun twee verkleinde. Eenmaal naast haar paste hij zijn tempo aan en liep naast haar verder. Hij keek haar zijdelings aan. ‘Ik weet niet meer precies waar ik ongeveer gestopt ben met patrouilleren, maar ik denk dat we het beter vanaf hier kunnen oppakken. En hoewel iedereen blijft zeggen dat het een niemandsland is; ik beschouw het toch als van ons. Ook al is ons aantal klein.’